Rozdział 34

• Cześć babciu – powiedziałam schodząc na śniadanie
• cześć, jak się spało.
• Dawno tak się nie wyspałam – odparłam - pomóc ci?
• Nie, mam już wszystko przygotowane.
• A gdzie dziadek?
• Niedługo wróci. - uśmiechnęła się – smacznego
• dziękuje – uśmiechnęłam się pod nosem, kiedy skończyłam, wróciłam do pokoju by się przebrać i zadzwonił mój telefon
• Dolores? Cześć.
• Cześć Lulu, słyszałam że jesteś w Lizbonie.
• Jestem, to prawda, a ty nie miałaś być w Brazylii?
• Wczoraj wróciłam. Dziś jestem w Lizbonie, ale jutro wylatuję na Maderę. Masz dziś trochę czasu?
• Pewnie – odparłam – coś się stało?
• To nie jest rozmowa na telefon. Wiesz gdzie jest kawiarnia Luciano?
• Tak.
• To 16 ci pasuje?
• Jak najbardziej, do zobaczenia – rozłączyłam się. Równo o 16 weszłam do kawiarni. Siedząca Dolores pomachała w moją stronę, gdy do niej podeszłam, wstała i serdecznie uściskała – mów, bo już nie mogę się doczekać.
• Byłam u Pedro w Brazylii – powiedziała
• to wiem, ale mówiłaś, że nie jest to rozmowa na telefon.
• Mogłaby być, ale wolałam ci to osobiście powiedzieć. Obiecaj, że nie powiesz Cristiano.
• No dobrze, ale sama mu to powiesz. - odpowiedziałam
• oczywiście, wcześniej czy później się dowie. Powiem, mu jak będę w Madrycie.
• O właśnie, robimy imprezę Halloween. Więc szykuj przebranie. - powiedziałam
• Cristiano się zgodził?
• Oczywiście – uśmiechnęłam się
• no dobrze, muszę ci powiedzieć, bo już nie wytrzymam...i jak? - wyciągnęła rękę
• zrobiłaś paz... - spojrzałam wyżej – żartujesz? - szepnęłam
• nie, to nie są żarty. Mamuśka Doly zaręczyła się.
• To świetnie, gratuluję – uśmiechnęłam się – wiesz, że musisz powiedzieć Cristiano, inaczej będzie zły, delikatnie mówiąc. Bo nie mówiłaś, że spotykasz się z kimś, prawda?
• Nie wspominałam. - szepnęła – jestem ciekawa jego reakcji.
• Szczególnie gdy się dowie, że to tata Marcelo.
• No cóż, będzie miał braciszka – zachichotała – nie przejmuj się, będzie dobrze – wymieniłyśmy uśmiechy, dokończyłyśmy wcześniej zamówioną kawę i poszłyśmy w stronę sklepu, który miała odwiedzić
• salon sukni ślubnych – przeczytałam – poważnie?
• Pewnie, nie pójdę do ślubu w worku.
• A kiedy ślub, gdzie?
• W grudniu, pobierzemy się przed Bożym Narodzeniem, żeby święta spędzić będąc rodziną... wchodzimy do środka?
• Pewnie – szepnęłam
• wiesz, kiedyś myślałam, że to ja będę siedzieć na twoim miejscu, a ty będziesz stać tu w białej sukni. - odparła stojąc na podeście – jak ta?
• Średnia – mruknęłam – nie lepiej coś bardziej skromnego? Bez zbędnych pierdół?
• Masz racje – przytaknęła – przymierzę drugą.
  Z perspektywy Cristiano
• co jest? – spytałem podchodząc do drzwi – Ramos?
• Musisz mi pomóc.
• O co chodzi?
• O zaręczyny, a o co może chodzić? - przewrócił oczami
• zadzwoniłem po chłopaków niedługo powinni tu być.
• A kto konkretnie?
• Iker, Pepe, Karim i Marcelo...bo tylko on zgodził się grać dziewczynę.
• Co? - spytałem zdziwiony – jaką dziewczynę
• normalną.- usłyszałem za plecami, stał tam Marcelo z resztą
• Taką z cyckami i tyłkiem – dodał Francuz
• dobrze wiedzieć. - weszli do salonu niosąc torby z piwem i innymi rzeczami – może ktoś mi powiedzieć o co chodzi?
• Będziemy robić próbne zaręczyny – wyjaśnił Sergio – na różne sposoby.
• A dlaczego u mnie? - spytałem
• bo u mnie jest Sophie – wyjaśnił Sergio – to chyba logiczne, że ma być to dla niej niespodzianka i nie może o tym wiedzieć.
• Pepe?
• To samo. - odparł
• przecież u ciebie nie ma Sophie.
• Ale jest kobieta w ciąży – wyjaśnił
• Iker? A co z tobą?
• Za blisko. Mieszkam od nich dwa domy dalej. - powiedział
• Karim?
• Nie, no co ty. Moja by nas wyśmiała i spytała czy też na kimś trenowałem.
• W sumie to się jej nie dziwię.
• Czemu – zapytał
• próby oświadczyn. Na jej miejscu, też bym was wyśmiał
• Dzięki, poczekamy na ciebie – mruknął Ramos
• Marcelo?
• On ma syf na chacie – zarechotał Francuz
• wcale nie mam. Po prostu, u ciebie jest klimat – wyjaśnił Brazylijczyk.
• Marcelo, musisz grać...z wyczuciem, wiesz, tak prawdziwie.
• Daj mi chwilę – odparł i z plecakiem poszedł do łazienki. W tym czasie poszedłem do kuchni po wodę
• mam jeszcze do ciebie prośbę – zaczął poważnie Sergio, który do mnie dołączył
• mów – odparłem
• muszę gdzieś schować pierścionek.
• W skarpetkach? - zaproponowałem
• Nie, nie. Sophie po...odwyku co tydzień składa mi skarpetki...resztę rzeczy też, ale może dlatego, że ja nigdy nie mam tam porządku. I jakbym zaczął go mieć, byłoby to podejrzane.
• Daj pierścionek, schowam go u siebie.
• Schowasz?
• W szafce, Lulu nie ma. Poleciała do Lizbony, więc się nie martw, nie znajdzie i nie wypapla.
• O nią się nie martwię. Bardziej, że Sophie...
• Mam poukładane skarpetki, nie przyjdzie ich składać.
• Bardzo śmieszne. - mruknął. Wróciliśmy do salonu, gdzie Pepe, Karim i Iker o czymś dyskutowali
• Marcelo! - krzyknął Francuz – wyłaź!
• Chwila, to trochę trwa! - wyszedł pięć minut później w bardzo krótkiej sukience, której nie zapiął na plecach, we włosach miał kokardę, bardzo różowe policzki, umazane oczy, chyba tuszem do rzęs oraz błyszczyk na ustach... i zębach – i jak? - zapytał, chwile siedzieliśmy w ciszy, a potem wszyscy ryknęli niepohamowanym śmiechem. Brazylijczyk stał przed nami, jedną ręką oprawiał włosy, drugą trzymał na biodrze – nie wiem, z czego się śmiejecie.
• Nie mogę – westchnął Ramos – chyba się posikam.
• Przestań – odparł Karim – musisz przygotować się na najgorsze.
• Coś sugerujesz? Że co? Że Sophie tak wygląda?
• Jestem pewny, że Sophie nie ma kręconych włosów na nogach – odparł
• co masz do moich włosów? - spytał Marcelo
• nic – odparł
• zaczynamy? - zapytał Iker
• chyba tak – odparł Ramos
• ja mam jedno pytanie – powiedziałem
• nooo?
• Skąd masz tą sukienkę?
• Karim mi dał – wzruszył ramionami
• Benz? - zapytałem
• kupiłem Candy na urodziny, ale była za duża. - wyjaśnił
• albo jej się nie podobała – mruknął Ramos
• przecież ta sukienka jest piękna – oburzył się Iker– tylko na Marcelo źle leży
• możemy zaczynać? - zapytał Pepe
• tak, ale na początek Karim.
• Co ja?
• Pierw ty oświadczysz się Marcelo.
• Ale ja mam narzeczoną... z gładkimi nogami. Nie chcę drugiej z owło...z nie gładkimi.
• Nie o to chodzi. Miałeś pokazać, jak ty się oświadczyłeś.
• Ale tu nie ma kwiatów.
• Ja mogę zagrać kwiaty – krzyknął Brazylijczyk
• nie, ty będziesz grać przyszłą narzeczoną Karima. - odparł Pepe – my zagramy kwiaty.
• Poważnie? - spytałem
• my byśmy dla ciebie nawet kaktusy zagrali – powiedział Sergio.
• A jakie kwiaty mamy grać?
• Tulipany. - wyjaśnił – a pierścionek?
• A tak.... mam taki do ćwiczeń – wyciągnął plastikowy pierścionek z ogromnym sztucznym kwiatem – można regulować wielkość
• Karim, gdzie go kupiłeś?
• To nie mój – odparł oglądając 'błyskotkę'
• możemy zacząć? - spytał Marcelo
• to ty Marcelo, stój tu i gap się na tulipany. Ja będę udawał, że schodzę po schodach.
• Jestem tulipanem....jestem tulipanem....jestem tulipanem...jestem tulipanem...jest – rozłożył ręce i powtarzał na głos
• Ramos, co robisz?
• Jestem tulipanem – powtórzył
• przeszkadzasz.
• Ale jak mam wczuć się w rolę?
• Możemy kontynuować? - zapytałem
• tak – odparli
• jestem tulipanem...jestem tulipanem...jestem tuli...
• RAMOS!
• Przecież mówiłem szeptem!
  Kilka dni później, Lulu
• cześć tato – uśmiechnęłam się na widok taty.
• Cześć – odparł sucho – wsiadaj – nie odzywał się przez całą drogę
• jesteś zły, że wróciłam trzy dni później? - zapytała wchodząc do domu
• nie.
• To o co chodzi?
• O to – położył zeszyt na stół
• to moje – syknęłam przez zęby
• wiem, nie podoba mi się to.
• Nie powinieneś tego czytać.
• Oczywiście – zadrwił – co ty sobie wyobrażasz? Masz zakaz – syknął
• co? na tydzień zabierzesz mi komputer, a może telefon?
• Masz zakaz spotykania się z tym piłkarzem.
• Ten piłkarz ma imię.
• Nie interesuje mnie to. Masz zakaz.
• O co ci chodzi?
• Liściki, wyznania miłości...co ci dał?
• Nie twoja sprawa.
• Właśnie, że moja, jesteś moją córką! - krzyknął – mieszkasz tu i masz się dostosować!
• Mogę się wyprowadzić.
• Po moim trupie. Myślisz, że zamieszkasz z nim i będzie kolorowo?
• Nie powinno cię to interesować.
• To nie jest miłość!
• Co ty wiesz o miłości?! - krzyknęłam i wbiegłam po schodach do swojego pokoju. Zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam na łóżku, zaczęłam płakać. Wyszukałam w szufladzie paczkę papierosów i zapałki, wyszłam przez okno i usiadłam na dachu. Kiedy zaciągnęłam się za pierwszym razem zakręciło mi się w głowie. Zlekceważyłam to i ponownie wciągnęłam dym do płuc. Zauważyłam jak wsiada do samochodu i odjeżdża. Wyjęłam telefon z kieszeni i wybrałam numer Cristiano, po kilku sygnałach odebrał.
• Cześć kochanie – gdy usłyszałam jego głos rozpłakałam się – co się dzieje?
• Nic – szepnęłam
• płaczesz?
• Wydaje ci się
• powiedz co się dzieje.
• Kochasz mnie?
• Oczywiście, że cię kocham, dlaczego pytasz?
• Ja ciebie też – odparłam i rozłączyłam się. Dzwonił kilkakrotnie, lecz nie odebrałam. Skończyłam palić kolejnego papierosa. Wróciłam do pokoju, wzięłam prysznic, przebrałam się i wyszłam. Szłam środkiem drogi nie zwracając uwagi na nic.
• Lulu! Oszalałaś?! - spojrzałam przed siebie zauważyłam Garetha wysiadającego z samochodu – co się dzieje? - zapytał
• mam dość – wyszeptałam przez łzy
• wsiadaj – powiedział
• a ty...co tu robisz?
• Zajmuję się psami, bo reszta jest na zgrupowaniach, Cristiano mnie prosił, a teraz dzwonił, bo nie odbierałaś.
• I już nie odbiorę
• martwi się o ciebie.
• Już nie wiem, co mam robić – szepnęłam
• to co uważasz za słuszne.
• Łatwo ci mówić.
• Co się stało? - spytał gdy byliśmy już w salonie Ronaldowej posiadłości
• zrobisz nam herbatę, a ja pójdę zmyć resztkę makijażu, bo pewnie wyglądam jak borsuk.
• Dobrze – uśmiechnął się. Wyjęłam z szafki kubki i herbatę i weszłam na górę. W łazience zmyłam makijaż. Wyjęłam telefon, nie mogłam go włączyć, pewnie się rozładował. Podeszłam do szafki nocnej, od strony łóżka po której śpię gdy zostaję u Cristiano. Nie znalazłam w niej ładowarki, a byłam pewna, że tu zapasową ostatnio chował. Obeszłam łóżko, otworzyłam pierwszą szufladę, pusta. W drugiej znalazłam to co chciałam, gdy wyciągałam kabel wyciągnęłam coś jeszcze. Na podłogę wypadło ciemne pudełko. Wzięłam je do ręki i uważnie się mu przyjrzałam. Wyglądało identycznie jak to, w którym była bransoletka. Niepewnie otworzyłam je. W środku znajdował się pierścionek. Przyglądałam się mu z niedowierzaniem. Biały diament otoczony mniejszymi różowymi.
• Cholera – szepnęłam. Chce mi się oświadczyć. Cristiano chce mi się oświadczyć. Pośpiesznie zamknęłam pudełko i włożyłam do szafki. Wstałam, zabrałam ładowarkę i zeszłam na dół. W kuchni zastałam Walijczyka, który wlewał psom wodę.
• Co się stało? Jesteś strasznie blada...siadaj, pomogę ci
• dam sobie radę – szepnęłam – możesz podłączyć?
• Pewnie – odparł
• cześć psiaki – powiedziałam, odwróciły się i radośnie zaszczekały. Pogłaskałam je i położyłam głowę na blacie.
• Lulu...
• jest okey, jestem w lekkim szoku, ale jest okey.
• Co się dzieje.
• Nie mam gdzie mieszkać.
• Jak to? - zdziwił się
• normalnie – wzruszyłam ramionami – nie chcę wrócić do rodziców, a o Cristiano nie chcę na ten moment myśleć.
• Jeśli chcesz...możesz zająć pokój gościnny...u mnie.
• Dzięki, ale co na to twoja dziewczyna?
• Nie mam dziewczyny – odparł – nie naciskam na ciebie.
• Z chęcią, ale pod jednym warunkiem.
• Nie martw się, nie zostawiam rzeczy gdzie popadnie.
• Nie o to chodzi.
• W takim razie, o co? - zapytał
• nie mów Cristiano.
• Co?
• po prostu mu nie mów. Jak będę gotowa, sama z nim porozmawiam.
• No dobrze – westchnął.

Coś udało mi się naskrobać, krótkie i słabe, wybaczcie że nic nie dodawałam. W czasie sesji nie miałam czasu.

Może teraz wszystko u Was nadrobię.

Do napisania :)