Rozdział 4

Siedziałam na łóżku i przeglądałam na laptopie zdjęcia. Z Hanią, kuzynostwem, Karolem. Była już 4.30, a ja nie mogłam spać. Zeszłam do kuchni, zrobiłam sobie herbatę. Ubrałam bluzę i wyszłam z kubkiem ciepłej cieczy na dach – moje nowe miejsce rozmyślania. Popatrzyłam w gwiazdy myśląc o chłopaku, a właściwie mężczyźnie, którego dziś poznałam. Ciekawe czy ma kogoś? Nie! Stop! Koniec z facetami! Od poniedziałku, czyli od dziś uczę się hiszpańskiego, więc skupię się na tym, tylko i wyłącznie na tym. Weszłam do pokoju, odstawiłam kubek na biurko, do kieszeni wsadziłam ramę i zapalniczkę. Ubrałam trampki i wyszłam z domu. Wróciłam nad staw. Odpaliłam papierosa. Wciągnęłam dym do płuc

• palenie szkodzi – usłyszałam za sobą
• nie możesz spać? - zapytałam wypuszczając dym
• a ty? - zapytał siadając obok
• ja nie, chciałam się wyspać, ale coś mi nie wyszło. - mruknęłam
• dlaczego palisz?
• Na coś trzeba umrzeć.
• Na raka płuc? - zdziwił się
• Lepsze to niż śmierć Julii.
• Umarła z miłości.
• To dopiero bzdura. A ty dlaczego nie śpisz? - spojrzałam na swojego towarzysza
• nie wiem, tak jakoś – wzruszył ramionami
• i co tu robisz?
• Oddycham, rozmawiam z tobą, a tak poważnie, to w przeciwieństwie do ciebie ćwiczę.
• Też ćwiczę! - oburzyłam się
• ciekawe co...
• ale nie fizycznie
• to co ćwiczysz?
• Dokładniej to gram.
• Chyba na nerwach
• też.
• To na czym grasz? - spytał
• Na gitarze, perkusji i pianinie.
• Jesteś muzykiem? - zdziwił się
• Nie, ale zawsze chciałam mieć grupę rockową.
• Wystarczy ją założyć – zaśmiał się
• to wcale nie jest takie łatwe, potrzymaj.
• Co?
• no, potrzymaj – powtórzyłam
• ok, ale co?
• Papierosa – wyjaśniłam
• chyba żartujesz.
• Nie, mówię serio.
• Ale po co mam trzymać?
• Bo muszę za potrzebą – wziął papierosa
• jaką, hej gdzie idziesz?
• W krzaki. - odparłam
• po co?
• Już ci mówiłam, za potrzebą – zaśmiałam się i schowałam się w krzakach
• nie mów mi, że właśnie sikasz
• to nie mówię
• jesteś niemożliwa – pokręcił głową
• wypiłam przed wyjściem zieloną herbatę, a założenie kapeli wcale do najłatwiejszych nie należy.
• Jak to? Wystarczy, że znajdziesz kogoś kto będzie potrafił grać, śpiewać i będzie lubić rocka.
• No właśnie nie tylko. Musisz się z nimi dogadać, zgrać. Czuć ten rytm. - wymieniałam
• Załóżmy, że masz już grupę, co dalej?
• Granie, spełnianie marzeń. Masz zegarek?
• Jest... 6
• to wracam, o 9 zaczynają się zajęcia
• chodzisz do szkoły?
• Na kurs hiszpańskiego.
• Poliglotka?
• Żebyś wiedział, znam cztery języki ten będzie piąty. Mam iść w prawo czy w lewo?
• W prawo. Jakie?
• Polski i portugalski ze względu na korzenie, angielski bo przyda się w kapeli, a francuskiego uczyłam się w szkole.
• czekaj odprowadzę cię.
• Nie musisz.
• Wolę mieć pewność, że dotrzesz do domu. Znasz francuski?
• Allez venez! Milord Vous asseoir à ma table Il fait si froid dehors Ici, c'est confortable Laissez-vous faire, Milord – zaśpiewałam
• masz mocny głos.
• Mocny a dobry, to
• mocny i dobry, nawet bardzo dobry
• serio? - zdziwiłam się
• pewnie.
• W takim razie, merci Milord. - pożegnałam się i poszłam w stronę domu, odwróciłam się i już go nie było. - dziwne – mruknęłam
• co jest takie dziwne?
• Już nie śpisz? - zdziwiłam się
• Lulu, od 20 lat wstaje o 6, a ty?
• A ja byłam się przejść. Napiszesz mi adres tej szkoły?
• Zawiozę cię. Bądź gotowa o 12. - uśmiechnął się zza gazety. Podreptałam na górę, wzięłam relaksującą kąpiel, ubrałam się i zeszłam na dół.
• Zjedz coś – powiedziała rodzicielka – zrobiłam ci tosty z dżemem.
• Nie...
• zjesz – powiedziała ostrzej
• nie wiem czy mamy czas – dokończyłam – jest 11.30
• zjesz w samochodzie
• no dobra, daj – zjadłam jednego tosta, do torebki zapakowałam butelkę soku pomarańczowego.
• Możemy jechać?
• Tak – odparłam wiążąc buta
  
  
  Valdebebas
  
  
• Zapisuję się na kurs. - oświadczył w szatni
• Jaki? Myślenia? - zarechotał Portugalczyk
• Marcelo, mam złą wiadomość. Na to już za późno – dodał Niemiec
• udam, że nie słyszałem – powiedział teatralnie Brazylijczyk – zapisuję się na kurs angielskiego
• Po co? - zapytali chórem
• no jak to, po co? Żeby wyrywać panienki!
• Z tą twarzą jedyne co możesz wyrwać to chwasty. - zarechotał Francuz
• przeginasz Benzema, oj przeginasz!
• Dla ciebie pan Benzema. - poczochrał kolegę po głowie i wyszedł
• Cristiano?
• Co chcesz? - zapytał przebierając koszulkę
• Wiesz, która godzina?
• 11.30, a co?
• Najwyższy czas by się poznać. - powiedział i śmiesznie poruszał brwiami – albo, znasz ten przebój?
• Jaki?
• Zdejmij gacie i się nie bój.
• Tobie potrzebny psychiatra, a nie nauczyciel angielskiego.
• Cristiano?
• Co znowu?
• Serio mam twarz do wyrywania chwastów?
• Serio, sprawdź w lustrze to się przekonasz. - zaśmiał się – i pamiętaj, że Ramos zna angielski perfekcyjnie.
• Bardzo śmieszne. Hej! Czekaj!
• Co?
• zawieziesz mnie do tej szkoły?
• Gdzie to jest?
• Nie wiem.
• Nie załamuj mnie.
• Ale tu mam adres.
• To wsiadaj.
• Dzięki, Cristiano?
• Hmm?
• A przy...
• przyjadę.
• Super, wiesz, jak nauczę się angielskiego i zrobię prawko, to pomogę ci wyrwać fajną dupcię.
• Ty dla mnie nic nie wyrywaj.
• A może...
• jesteśmy, o której mam być?
• O 15.
• to powodzenia, poligloto.
• No, no, pa. - Brazylijczyk wysiadł z samochodu, nie zdążył odjechać, zadzwonił jego telefon.
• Tak, Marcelo?
• Stary! Jaką mamy nauczycielkę, czuję że po dzisiejszym dniu się we mnie zakocha.
• Tylko nie mów jej, tego tekstu z gaciami.
• Dobra, muszę kończyć.
  
  
  Lulu
  
  
• Niezłe ciacho – mruknęłam do siebie
• dzięki – usłyszałam obok
• mówiłam o tej muffince – wskazałam palcem na ciastko za szybą
• Czyli mam twarz do wyrywania chwastów – mruknął, na co się zaśmiałam
• poproszę tą muffinkę i zieloną herbatę. - sprzedawca dziwnie się na mnie spojrzał – tą czekoladową babeczkę – nadal zero reakcji
• chyba facet nie zna portugalskiego – zauważył mój...towarzysz?
• Przecież to podobne języki. - zdziwiłam się – zna pan angielski? - zaprzeczył głową
• poprosimy dwie czekoladowe babeczki i zieloną herbatę– zwrócił się do sprzedawcy – ja zapłacę – uśmiechnął się
• ale...
• smacznego – podał mi ciastko i butelkę schłodzonego płynu – jesteś na kursie?
• Tak, hiszpańskiego, a ty?
• Ja? chcę nauczyć się angielskiego, żeby wyr.... żeby dogadać się z większością osób.
• Czy raczej, wyrywać panienki? - zaśmiałam się
• nie do końca, czasem przydaje się znać inne języki.
• Potwierdzam, osobiście znam cztery. Hiszpański będzie piąty.
• Serio?
• Tak.
• Jakie? - zaciekawił się.
• Polski, por...
• znasz polski? Przecież mówią, że to jeden z najtrudniejszych języków.
• To mój język ojczysty, więc ciężko mi ocenić. Znam też portugalski, angielski i francuski.
• Myślałem, że jesteś Portugalką, albo Brazylijką
• w połowie jestem Portugalką. - uśmiechnęłam się
• nigdy nie znałem osoby, o takim połączeniu narodowości, chociaż w klubie jest pełno osób o różnych korzeniach.
• Zgaduję, że pochodzisz z Brazylii.
• Skąd wiesz? - zrobił duże oczy
• bo na słuchawkach masz brazylijską flagę – zaśmiałam się
• młoda, a taka wyszczekana
• już to kiedyś słyszałam.
• Serio?
• Hau, hau.
• Uraziłem cię?
• Nie, dlaczego tak uważasz? - zadzwonił jego telefon
• przepraszam. - chciał wyłączyć
• śmiało odbierz. - w czasie gdy rozmawiał dostałam od taty sms-a „będę za 5 minut”
• Ok, już zaraz. Pa – skończył rozmowę i posłał mi uśmiech.
• Miło się z tobą rozmawiało, ale muszę się zbierać.
• Rozumiem, chłopak na ciebie czeka?
• Nie, tata. - zaśmiałam się
• a mogę wiedzieć jak
• Lulu
• Jestem Marcelo, hej wyjście jest tam – wskazał przeciwny kierunek
• wiem, ale idę jeszcze do łazienki.
  
  
  Cristiano
  
  
• aż tak spodobał ci się kurs? - zapytał, gdy Marcelo zajął miejsce pasażera
• Też, ale bardziej
• tak wiem nauczycielka.
• Jak nauczycielka? - zdziwił się Brazylijczyk
• no ta od kursu?
• Aaaa, ta. To już przeszłość. - machnął ręką
• jak wysyłałeś mi sms, to pisałeś, że będzie matką twoich dzieci.
• Kwadrans temu poznałem dziewczynę. Nie dość, że ładna, mądra to z charakterkiem.
• Zakochałeś się?
• Nie, jest mojego wzrostu. Jakby była niższa i gdyby mnie nie przejrzała, to może. O zobacz wychodzi – wskazał na dziewczynę
• Lulu – wyszeptał ledwo słyszalnie..

właśnie wysłałam list motywacyjny i CV do Pereza w sprawie pracy pokazanej wyżej, określiłam to jako "smarowacz Królewskich" nie wiem czy uznają mi doświadczenie zawodowe, bo wpisałam: smarowanie blaszki do ciasta przed pieczeniem, ale myśle że zawodnikom będzie się podobać:)

Witam Marcelo, co dalej się potoczy to jeszcze sama nie wiem, bo rozdział napisałam na szybko i ani troche mi się nie podoba. cóż, mam nadzieje, że 5 wyjdzie mi lepiej.
do zobaczenia:))


parapampampam

Rozdział 3

Dwa dni później

• co to? - zapytałam przyjaciółki
• zeszyt A4 – zaśmiała się
• Widzę, ale po co mi zeszyt w Hiszpanii?
• Żebyś zapisywała wszystkie chwile, które spędziłaś beze mnie.
• Kocham cię Hanula. I mój zeszyt ze Slashem też.
• Dziewczyny! - usłyszałyśmy krzyk z góry – jedziemy!
• JUŻ! - krzyknęłam. Zeszłyśmy na dół, pożegnałam się z Hanią i pojechaliśmy na lotnisko. Godzinę później siedziałam już w skórzanym fotelu. W ręku miałam długopis, którym wystukiwałam rytm „High way to hell”. Otworzyłam zeszyt i zaczęłam pisać.
  
  
  Laurencja Duszyńska, nazywana Lulu. Urodziłam się 7 lipca 1993. Za tydzień kończę 19 lat. 18 lat i 358 dni mieszkałam w Polsce, na obrzeżach Warszawy. Jestem jedynaczką, moja mama Marisa urodziła się w Portugalii i jest aktorką teatralną, tata Grzegorz od dwóch dni jest ambasadorem. Mam przyjaciółkę Hanię i już nie mam chłopaka, z którym byłam rok. Dziś już wiem, że to było zauroczenie, a nie miłość. Łączyła nas tylko miłość do tatuażu, dobrej zabawy.
  Hania - mój mały anioł. Przyjaźnimy się od pierwszej klasy szkoły podstawowej. Jest osobą, która jako jedyna potrafi ochłodzić mój temperament. Zrobimy dla siebie wszystko. Skończyłam szkołę, dokładniej liceum, na profilu mat - fiz. Mimo, że zawsze chciałam założyć kapele rockową. Od 10 lat gram na basie i perkusji.
  Od dziś będę mieszkać w Madrycie. Może wydarzy się tam coś, co zmieni moje życie. Bo jak ono wyglądało do dziś? Może nie jak życie typowej dziewczyny, bo nigdy nie byłam grzeczną, spokojną i poukładaną dziewczyną.
  Kiedy dziewczyny bawiły się lalkami ubrane w sukienki i lakierki, ja z Hanią biegałyśmy po krzakach, chodziłyśmy po drzewach i słuchałyśmy rocka ubrane w podarte spodnie i trampki. Do sukienki też ubierałam tego typu buty. Bo kto mi zabroni? Nikt. Od zawsze zbuntowana. Cała ja, cała Lulu.
  
  
  Madryt
  
  
• Jesteś gotowy? - zapytał mężczyzna
• Tak. Tylko napiję się wody i możemy zaczynać. - uśmiechnął się
• Dobrze. Usiądziesz tu. - wskazał na fotel. - możemy zaczynać? - brunet przytaknął skinieniem głowy. - Urodzony w małej miejscowości Funchal na Maderze. W wieku 25 lat wszedł w panteon światowych legend futbolu. Miliony sprzedanych koszulek Realu Madryt. Pierwszy taki wywiad. Cristiano Ronaldo. Witaj Cristiano, jak się masz.
• Jakoś leci, dzięki. - zaśmiał się
• masz 27 lat, a osiągnąłeś już wszystko co można było osiągnąć.
• Nie zupełnie. Każdego dnia się uczę, próbuję wspinać się co raz wyżej.
• Jak wyglądają twoje treningi?
• Myślę, że jak każdego piłkarza. Praktycznie każdego dnia mamy dwugodzinny trening.
• Ale nie każdy piłkarz, może pochwalić się tak wyrzeźbionym ciałem.
• No nie – zaśmiał się
• jak je wypracowałeś?
• Ćwiczyłem, ćwiczę i będę ćwiczyć. To część mojego życia. Odpowiednia dieta, program treningów, dodatkowo ćwiczę na siłowni, ale to tylko dla siebie.
• Piłka, piłką. Ale masz też życie...
• futbol to całe moje życie.
• A życie, które zaczyna się gdy schodzisz z boiska, ściągasz korki i udajesz się do domu?
• Czas spędzam z rodziną, próbuję każdą wolną chwilę poświęcić najbliższym. Są dla mnie ogromnym wsparciem.
• Wspierają cię przed ważnymi meczami?
• Nie tylko. Brukowce rozpisują się na temat mojego życia, często pisząc brednie wyssane z nie wiadomo czyjego palca.
• A co byś zrobił gdybyś był osobą anonimową?
• Nie wiem. Pewnie to co każdy. Spędziłbym czas z rodziną, bez towarzyszących nam aparatów i błysków fleszy.
• No tak. A co byś robił gdybyś nie był piłkarzem?
• Pewnie coś związanego ze sportem.
• A gdyby sport nie wchodził w grę?
• Jak byłem mały chciałem być strażakiem.
• Kobiety lubią strażaków, przebranych...
• gasiłbym pożary, a nie kobiece pragnienia.
• Zdajesz sobie sprawę, że podobasz się kobietom?
• Naprawdę?
• Nie żartuj! Na pewno zdajesz sobie sprawę, że szaleją za tobą.
• Szaleją, to za dużo powiedziane. Piszczą jak pojawiamy się z Realem na lotniskach lub w innych miejscach.
• Jak myślisz co najbardziej im się w tobie podoba?
• Nie mam pojęcia, jestem normalnym facetem.
• Ale jakbyś miał wybrać?
• Może oczy?
• Tak, kobiety też wybrały oczy, a poza nimi wybrały umięśnione ciało. A tobie co podoba się w kobietach?
• Uśmiech, oczy i lubię kobiece dłonie.
• Dłonie?
• Tak. Małe i delikatne.
• Lubisz dzieci?
• Tak, sam chciałbym mieć co najmniej trójkę.
• Trójkę?
• Tak, coś w tym dziwnego?
• Nie, tylko to dużo pracy. Przy jednym można się zmęczyć, a co dopiero przy trójce
• lubię wyzwania.
• Dziękuję ci za poświęcony czas.
• Cała przyjemność po mojej stronie.
  
  
  Gdzieś w chmurach
  
  
• Tato? - zapytałam
• tak Lulu?
• Co będziemy robić w Madrycie?
• Jak to co? Żyć.
• No wiem, ale masz jakieś plany na najbliższe dni?
• Co masz na myśli? - zapytał odkładając gazetę
• no nie wiem, chociażby szukanie domu.
• dom mamy znaleziony.
• Gdzie?
• W Pozuelo de Alarcón. Mam nadzieję, że ci się spodoba.
• Ja też tatku, ja też. - westchnęłam
• czym się martwisz? - zapytał
• Niczym. - skłamałam
• Lulu. Wiem, że coś cię gryzie. - nie odezwałam się – Nie przejmuj się tym.... jak on tam miał?
• Nie pamiętam.
• Kamil? Konrad? - śmiał się – Karol?
• Taa, Karol. - mruknęłam – położę się spać.
• Za półtorej godziny lądujemy.
• Wystarczy by się wyspać. - ubrałam słuchawki i odpłynęłam w krainę Morfeusza. Śniła mi się podróż do Portugalii, bardzo lubiłam jeździć do dziadków i spędzać tam czas.
• Lulu, wstawaj. Jesteśmy.
• Wylądowaliśmy? - mruknęłam zaspanym głosem.
• Tak kwiatuszku. - odpowiedział tata. Wysiedliśmy z samolotu, wsiedliśmy do dużego samochodu i przemierzaliśmy ulice Madrytu. Myślałam, że już nie dojedziemy na miejsce. Podjechaliśmy pod duży dom z jeszcze większym ogrodem. Wolałabym mieszkać w małym przytulnym mieszkaniu w kamienicy z widokiem na park. No, ale cóż. Obym miała pokój na poddaszu.
• Gdzie jest mój pokój? - zapytałam gdy tylko przekroczyliśmy próg nowego domu.
• Schodami do góry, ostatni po prawej stronie. - wyjaśnił tata. Weszłam po schodach, otworzyłam drzwi. - podoba ci się pokój? - zapytał ojciec, gdy zeszłam na kolację.
• Tak, jest super. - mruknęłam zaglądając do lodówki
• pamiętaliśmy, że zawsze chciałaś mieć okrągłe łóżko – zaśmiała się mama
• co w tym śmiesznego? - zapytałam tatę
• nie wiem. - odparł – nie zjesz z nami?
• Nie. Chciałam porozmawiać z Hanią – odparłam będąc na schodach. Rozsiadłam się na łóżku z talerzem i komputerem.
• Hola hermana! - przywitała się – podoba ci się w Hiszpanii?
• Cześć Hanulka
• co jesz?
• Kanapkę ze wszystkim
• pycha! - zawołała
• pycha, ale moja mama myśli, że jestem w ciąży – zaśmiałam się
• i co jej powiedziałaś?
• Że czekam do ślubu.
• Z dzieckiem czy z bzykankiem?
• Interpretuj jak chcesz.
• A starzy uwierzyli?
• Ona tak, tata się tylko zaśmiał się pod nosem.
• A jak twój pokój?
• Mam okrągłe łóżko – zaśpiewałam
• żartujesz?
• Jestem całkowicie poważna
• poznałaś jakiegoś przystojnego Hiszpana?
• No co ty! Widziałam tylko lotnisko, autostradę, kuchnię i swój pokój.
• Szkoda – mruknęła
• wcale nie! - oburzyłam się – mam dość facetów. Zresztą od poniedziałku idę do szkoły – mruknęłam
• ty? do szkoły? Po co?
• A po to, by nauczyć się hiszpańskiego. W końcu muszę dogadać się z gorącymi hiszpańskimi ciachami.
• Przed chwilą mówi,łaś, że masz dość facetów.
• No właśnie! Facetów, ale nie gorących Hiszpanów
• a Hiszpanie to nie faceci?
• No tak, ale mogę przymknąć na to oko.
• Jesteś niemożliwa.
• Taką mnie kochasz.
• Tak. Wariatka. A przy okazji mi też mogłabyś poderwać jakieś ciacho.
• Za tę wariatkę?
• Oj, żartowałam, a zresztą mam Tadka.
• Hania?
• No co?
• Tęsknię za tobą – mruknęłam
• niedługo będziemy razem.
• Obiecujesz? - zapytałam szeptem
• obiecuję – odpowiedziała, pokazując tatuaż na nadgarstku.
• To dobrze, bo inaczej urwę ci głowę. - zaśmiałam się
• dobra, dobra. Głowa, głową, ale muszę już kończyć.
• Umówiłaś się z Tadkiem?
• Taaa, to już 4 lata, jak jesteśmy razem.
• Z tego co wiem, to dom jest pusty, a moje zapasowe klucze są u ciebie...
• żartujesz?
• Więc jeśli chcesz szaleć, to nie w mojej sypialni.
• Lulu!
• No co? Nie pozwolę na to by moja przyjaciółka cudzołożyła w moim łóżku. Co to, to nie.
• Będziemy.......rozmawiać
• porozmawiać możecie w Mc'Donaldzie
• Lulu – pogroziła palcem
• no co? Masz chatę wolną, korzystaj!
• Wiesz co? Idź spać, bo jesteś zmęczona po podróży
• korzystaj, póki jesteś młoda, zgrabna i nie pomarszczona.
• Podróże ci nie służą.
• Dzięki, dopiero 19.
• 19?!
• no ta, a co?
• Na 20 jestem umówiona! Muszę kończyć! Pa!!
• pa – odpowiedziałam. Zamknęłam komputer i zaczęłam rozpakowywać swoje rzeczy. Po drugiej walizce miałam dość. Ubrałam bluzę, trampki i ulotniłam się z domu. Nie znałam ani okolicy, ani hiszpańskiego, mimo to szłam przed siebie. Mijałam domy, każdy zrobiony na wypasie, jeden to miał nawet ogród na dachu. Na podjazdach sportowe samochody. Wklepałam w telefonie nazwę dzielnicy. Biznesmeni, aktorzy, piłkarze – zajebiste towarzystwo – powiedziałam ironicznie; nogi zaprowadziły mnie nad jakiś staw czy jeziorko. Usiadłam na jednym z kamieni i wpatrywałam się w wodę poczułam czyjąś dłoń na ramieniu, z początku się wystraszyłam, ale nie chciałam po sobie tego pokazać.
• Sorry, nie znam hiszpańskiego – odparłam wciąż patrząc przed siebie
• ale ja znam angielski. Mogę się przysiąść? - skąd znam ten głos? Mogłabym przysiąść, że już go gdzieś słyszałam.
• Tak, pewnie siadaj. - odparłam bez emocji
• dzięki. Co tu robisz?
• Siedzę, oddycham, odpowiadam na twoje pytania – zaśmiał się – z czego się śmiejesz?
• Przepraszam, co robisz w Madrycie? - sprecyzował pytanie
• od dziś mieszkam.
• Nie jesteś szczęśliwa z tego powodu?
• Czy ja wiem....
• chłopak?
• On? nie, nawet się cieszę, że tam został.
• A gdzie został?
• W Polsce.
• Byłem w Polsce, pewnie tęsknisz za ojczyzną.
• W sumie to nie, bo niedługo przyjeżdża tu moja najlepsza przyjaciółka, a ty? Tęsknisz? Czy jesteś stąd?
• Sporo czasu minęło, od kiedy wyprowadziłem się z domu.
• Ile miałeś lat?
• Osiem.
• Zdążyłeś się przyzwyczaić.
• Tak, chociaż początek był trudny.
• To logiczne, byłeś dzieckiem.
• Sam, w dużym mieście. Przeprowadzka z małej wioski do Lizbony. Wielka przygoda.
• Moi dziadkowie są z Lizbony.
• Jesteś z Portugalii, czy z Polski?
• Moja mama jest Portugalką, a tata Polakiem. Jak byłam młodsza co roku spędzaliśmy wakacje w Portugalii. Jednego razu, jak miałam osiem lat poszłam na stadion Porko, Porok...
• Porto?
• O właśnie - klasnęłam w dłonie
• i co było dalej?
• Oni grali w piłkę, a ja poszłam się przejść i usiadłam na jakiś schodach i słuchałam muzyki. Poznałam wtedy jakiegoś gościa, odprowadził mnie do domu, a potem kuzyni się śmiali, że znalazłam narzeczonego.
• Biedna Lulu – zaśmiał się, a mnie zatkało. Skąd obcy mi facet zna moje imię? Wtedy po raz pierwszy spojrzałam na niego. Wpatrywały się we mnie duże brązowe oczy. - nie poznajesz mnie?
• A powinnam?
• To ja cię wtedy odprowadziłem. Z początku cię nie poznałem, w końcu minęło trochę i nie masz już ośmiu lat, ale kiedy opowiedziałaś tą historię wiedziałem, że to ty. W końcu drugiej takiej małej i pyskatej nie spotkałem. Ile lat minęło
• dużo
• a dokładniej?
• 11 lat
• postarzałaś się, ale charakterek ci się nie zmienił.
• Pozwolisz, że nie skomentuję, chociaż sarkazm sam ciśnie mi się na usta.
• Jak wolisz. Czego słuchasz?
• Muzyki. - posłałam mu uśmiech – Bon Jovi, chcesz? - podałam chłopakowi słuchawki i puściłam muzykę.
• Dałaś miłości złe imię? - zapytał po ściągnięciu słuchawek
• nie słucham tej piosenki tylko z tego powodu.
• Czyli jednak?
• Taaa, nigdy więcej.
• Co nigdy więcej?
• Nigdy więcej się nie zakocham
• dlaczego?
• Po co? Miłość nie ma sensu. - odparłam
• wszystko ma jakiś sens
• kiedyś tak. - mruknęłam
• nadal go kochasz?
• A czy to wywiad?
• Tak pytam. Jeśli nie chcesz odpowiadać
• nie, raczej nie. Byliśmy razem ponad rok.
• Szkoda. - szepnął
• jedyne co szkoda to mojego czasu.
• Jeśli tak uważasz.
• Nie uważam, tylko wiem – wstałam – co jest ze mną nie tak? - brunet zbadał mnie wzrokiem
• wszystko jest w porządku
• czyli jednak, coś jest nie tak!
• Laura, daj spokój.
• Laurencja, nie Laura. - syknęłam
• nie denerwuj się kwiatuszku
• nie mów tak. Wiesz co?
• Nie mam pojęcia. - pokręcił głową
• nie wiem jak masz na imię – usiadłam na kamień
• nie wiesz, czy nie pamiętasz?
• Jedno i drugie – zaśmiał się
• Cristiano.
• Cristiano – powtórzyłam – Ładnie, ale Lulu ładniej
• Jak zawsze miła i szczera
• dziękuję za komplement – ukłoniłam się
• zawsze do usług. - tym razem to on schylił głowę
• wiesz, fajnie się z tobą gada, ale będę się zbierać. - wstałam
• tatko będzie zły?
• Nie, spałam tylko trzy godziny.
• To co robiłaś w czasie kiedy miałaś spać?
• Byłam na imprezie, z byłym już chłopakiem. Skończyliśmy szkołę i trochę przegieliśmy z alkoholem.
• Musisz nauczyć się pić.
• Umiem – oburzyłam się – pamiętaj, że w połowie jestem Polakiem.
• Taa, a Polacy na alkoholu znają się najlepiej. - zaśmiał się
• chcesz się przekonać? - zdziwiłam się
• może kiedyś. W gruncie rzeczy nie piję, ze względu na pracę
• czyli, może do zobaczenia.
• Odprowadzić cię?
• Nie, dam sobie radę – weszłam na drogę i rozejrzałam się. Z której strony przyszłam? Wszystko wygląda tak samo.
• Może jednak? - zaśmiał się
• Jak byś mógł. - mruknęłam
• nie ma problemu.....

Już mam malutką wizję, jak potoczą się dalsze losy bohaterów.
Postanowiłam, że dość często pojawiać się będzie jeden z piłkarzy.
Na razie jest to tajemniaca, ale zawsze jak go widzę,
to uśmiech sam ciśnie mi się na usta.

Widzimy się za tydzień:)) ciao:)

Rozdział 2

29 czerwca 2012


• Laurencja! Wstawaj! Spóźnisz się! - jak zawsze obudził mnie głos mamy. - wstawaj, bo do ciebie przyjdę i sama wyciągnę cię z łóżka!
• O cholera. Karol, wstawaj. Mama tu idzie – szturchnęłam chłopaka.
• Laurencja! Znowu nie możesz się obudzić po imprezie?!
• Nie mamo! Już wstałam!
• To co robisz?
• Nie wiem w co się ubrać! - skłamałam
• Kotku, co się drzesz?
• Karol, wstawaj. - syknęłam do chłopaka
• Wracaj do łóżka.
• Kurwa jego mać. Masz 5 sekund, by wstać!
• Już kotku wstaje.
• I wychodzisz przez okno. - syknęłam, ubrana wychodząc z pokoju. - dzień dobry. - przywitałam się z rodzicami.
• Dzień dobry, Lulu.- przywitał się tata. - zawieść cię do szkoły?
• Nie, Karol przyjedzie. - dzwonek do drzwi – o już jest, pa!
• A buzi na dzień dobry? - zapytał, pocałowałam go przelotnie w policzek – w nocy inaczej całowałaś.
• Bo już cię nigdy nie pocałuję. - zagroziłam chłopakowi palcem
• Dobrze kotku, nie złość się. - pocałował mnie w szyję
• Chodź już, bo nam wyników nie dadzą.
• Dadzą, dadzą. - w przeciągu 10 minut byliśmy pod szkołą. Udaliśmy się do sekretariatu po wyniki matur.
• Aaaa! Zdałam! Karol! Zdałam!
• Super, ja też. - złożyłam namiętny pocałunek na ustach chłopaka.
• To teraz tak się cieszy młodzież ze zdanej matury? - zapytała sekretarka
• Nie, teraz idziemy się napić – zarechotał
• do widzenia – ukłoniłam się i popędziliśmy do auta. - Karolku?
• Co kotku?
• Co teraz będzie?
• No co? Będziemy imprezować ile wlezie. - zaśmiał się
• wiesz, że nie o to mi chodzi.
• A o co? - zdziwił się odpalając papierosa – chcesz?
• Daj. No co będzie z nami?
• Hajtać się nie będę.
• Nie o to chodzi.
• To o co?
• Nie ważne. - mruknęłam
• no, to się nie martw. Twój Karolek zabiera cię na imprezę. Będziemy pić, tańczyć i kochać się do białego rana. - Do domu wróciłam przed 6. położyłam się spać, ale nie dane mi było się wyspać, bo dwie godziny później usłyszałam wołanie rodzicielki.
• Laurencja!
• Kurwa, nieee....
• Laurencja!
• Kobieto boli mnie głowa – mruknęłam do siebie – tak mamo?
• Zejdź, chcemy ci coś powiedzieć! - wyczołgałam się z łóżka, wzięłam zimny prysznic, ubrałam tunikę i zeszłam na dół.
• Co chcieliście mi powiedzieć?
• Dziecko, widać ci pupę. - oburzyła się mama
• bynajmniej jest zgrabna – zaśmiał się tata
• dzięki tato – dołączyłam do niego – więc co chcieliście mi powiedzieć?
• Jedziemy do Hiszpanii – oznajmił tata
• Konkretniej gdzie?
• Madryt. - odpowiedział
• super, a na ile?
• Na zawsze.
• CO? CHYBA ZWARIOWALIŚCIE! NIGDZIE SIĘ STĄD NIE RUSZAM!
• Laurencja! Jak ty się wyrażasz? - podniosła głos
• NORMALNIE!
• Nie to nie jest normalnie – oburzyła się
• A JAK MAM SIĘ WYRAŻAĆ, JAK PIEPRZYCIE MI ŻYCIE? MAM TU WSZYSTKO! - krzyczałam
• Kochanie, zostałem ambasadorem Polski. Rozumiem, że jest ci ciężko.
• Nie, nie rozumiesz! Pierdole to – pobiegłam do swego pokoju. Ubrałam krótkie spodenki, trampki i koszulkę z KISS. Wzięłam torebkę i wybiegłam z domu. Pobiegłam do domu Karola. Tak jak zawsze, pierw przywitałam się z jego mamą. Poszłam do niego do pokoju, a co tam zastałam? Tak, Karola, ale za mną pojawiła się jakaś lafirynda i to w samym ręczniku! Wyglądała jakby zasnęła w solarium, wargi miała napompowane botoksem.
• KAROL! - syknęłam
• Co tu robisz?
• Przyszłam złamać ci nos – syknęłam – co ta kurwa tu robi?
• Lulu, ona tylko prysznic przyszła wziąć
• Nie rób ze mnie idiotki.
• Pysiu, mówiłeś co innego jak robiłam ci dobrze
• No z takim pontonem zamiast warg, to się nie dziwię. - zadrwiłam
• Na pewno robię lody lepiej od ciebie.
• Mała poprawka. Ja nie zniżam się to twego poziomu. To, że chcesz by o tobie mówili lodziara, to obciągaj dalej. Życzę powodzenia w branży cukierniczej. - powiedziałam z ironią – chciałam ci powiedzieć, że wyjeżdżam do Hiszpanii, na zawsze.
• Kicia, co ty mówisz? Ona była błędem.
• Czyli nie przyszła wziąć prysznicu?
• Kocham cię – mruknął
• Wsadź sobie tą miłość, głęboko w dupę, kochanie.
• Moja miłość nosi twoje imię.
• Dałeś miłości złe imię. Do widzenia pani, znaczy żegnam panią, miło było poznać. Szkoda, że pani syn okazał się chujem. Wyjeżdżam do Hiszpanii, wyślę pani kartkę, a pani życzę powodzenia z tym idiotą. Do widzenia. - wyszłam. Poczułam się wolna, ale również zrobiło mi się przykro. Pobiegłam do Hani.
• Cześć Lulu, co się dzieje? Nigdy nie przychodzisz o tej porze.
• Hanulka, ten kiep mnie zdradził – wyłkałam, wtulona w jej brzuch
• co zrobiłaś?
• Zostawiłam go. - podniosłam się i wytarłam łzy
• To dobrze.
• Tak, ale jest coś gorszego.
• Tylko nie mów, że zaciążyłaś?
• Nie. Wyjeżdżam do Hiszpanii.
• To się ciesz. - zaśmiała się
• Na zawsze, Hanula na zawsze!
• Nie pierdol!
• Tata jest, będzie szefem, ambasadorem czy czymś tam w Polskiej Ambasadzie w Madrycie.
• Nie płacz, Lulu, będziemy tam razem!
• Jak? JAK RAZEM?
• Bo ja, dostałam się do tej szkoły, o której ci mówiłam.
• ŻARUJESZ?
• No nie, ja będę studiować sztukę, a Tadek literaturę hiszpańską.
• To nie będę sama?
• Nigdy. Rok szkolny zaczyna się w październiku, ale będziemy tak już we połowie lipca. Chcemy znaleźć pracę, bo to tylko stypendium.
• Kocham cię Hanula.
• Ja ciebie też Lulu. - dałyśmy sobie buziaka, po czym wybuchnęłyśmy śmiechem.
• Kiedy wyjeżdżacie?
• Nie wiem. Muszę wracać do domu.
• Idę z tobą, jeś...
• Pewnie, że chcę! - udałyśmy się do mojego domu, w środku nie było nikogo. - chodź na dach. - mruknęłam
• Chcesz zajarać? - zapytała
• noo... muszę się odstresować. Czekoladowe papierosy. Pycha – zaśmiałam się – o wracają, zobacz – wskazałam na samochód parkujący na podjeździe.
• Idź do nich i powiedz co zadecydowałaś.
• Masz rację. Zaraz wracam.- mruknęłam. Zeszłam na dół.
• Laurencja, kochanie – zaczęła mama
• kiedy wyjeżdżamy? - przerwałam
• za dwa dni. - odparł tata – a co z Karolem?
• Chłopcy przychodzą i odchodzą. - powiedziałam teatralnie.
• Mądra dziewczynka – wyszeptał tata
  
  

No to lecimy do Madrytu:))
widzimy sie za tydzień 17.04

Rozdział 1

11 lat temu

22 czerwiec 2001

• Laurencja! Laurencja, kochanie wstawaj!
• Jeszcze pięć minut, mamo proszę!
• Wstawaj kochanie, spóźnisz się na zakończenie roku szkolnego. - w drzwiach pojawiła się moja mama.
• A świadectwo samo się nie odbierze. - dodał tata – na dodatek, to twoje pierwsze świadectwo.
• Pamiętam. Już wstaję. - mruknęłam przecierając oczy. Zeszłam na dół ubrana w czarną spódniczkę i białą bluzkę, które wcześniej przygotowała mama.
• Dziecko, co to za buty? - zapytała
• trampki – uśmiechnęłam się
• widzę, nawet dziś z nich nie zrezygnujesz? - zaśmiała się, na co zaprzeczyłam głową jedząc bułkę z dżemem malinowym.
• Moje panie gotowe? - zapytał mężczyzna
• tak.
• To chodźcie. - podjechaliśmy pod szkołę, gdzie gromadzili się rodzice i ich pociechy, w dali zauważyłam moją przyjaciółkę Hanię.
• Hania! - krzyknęłam – Hanulka – przytuliłam dziewczynę
• Lulu, to dziś. Nareszcie wakacje! - pisnęła szczęśliwa.
• Tak, tylko że to aż dwa miesiące.
• Aż? aż dwa miesiące? Chyba tylko dwa miesiące!
• Nie będę widzieć mojej przyjaciółki dwa miesiące.
• O kurde, fakt. Ale wyślesz mi kartkę, a ja tobie.
• Hej, spójrz na to z innej strony. Będę miała dwa miesiące na wymyślenie, jak denerwować katechetkę – zaśmiałyśmy się.
• Biedna, bardzo nie lubi Metalliki.
• Taa, Bon Jovi i Black Sabbath też. - dodałam
• No, to że ona słucha Arki Noego, nie znaczy że my też musimy. - zaśmiałyśmy się, zaczęła się uroczystość zakończenia. Rozdali świadectwa, za osiągnięte wyniki dostałam książkę o zespołach rockowych. wszystkie dzieci dostały jakieś bajki, a ja z Hanią "Historię Rocka". Po zakończeniu pożegnałam się Hanią i jej rodzicami. Pojechałam z rodzicami do restauracji poza miastem, gdzie zjedliśmy obiad.
• Lulu – zaczął tata
• Laurencjo – poprawiła go mama
• Wolę Lulu. - zaśmiałam się.
• Mamy dla ciebie niespodziankę, Lulu – dokończył
• Jaką? - zaciekawiłam się
• Za dwa dni wyjeżdżamy do Lizbony.
• Do dziadków?
• Tak, na całe dwa tygodnie – dodała mama. Wróciliśmy do domu, wyciągnęłam walizkę i zaczęłam pakowanie.
  
  
  Lizbona
  
  
• Jeszcze ćwiczysz?
• Tak trenerze, chcę być najlepszy.
• Już jesteś. - zaśmiał się.
• Nie na tyle, ile chcę. Chcę grać w najlepszych klubach, być najlepszym piłkarzem. Dla taty.
• Kocha piłkę?
• Tak, ale bardziej alkohol. - mruknął.
• Najbardziej kocha ciebie – poklepał chłopaka po plecach.
  
  
  Dwa dni później
  
  
  Siedzę w ogrodzie i okropnie się nudzę. Niedługo mają przyjść moi kuzyni.
• Co jest Lulu? - usłyszała
• Marco, Andy! Cześć! - przywitałam się z kuzynostwem. Oboje są ode mnie starsi. Marco ma 16 lat, a Andy 15. Mimo, że sama mam prawie 8 dobrze się dogadujemy. Mówią, że jestem wygadana i zamiast lalek wolę się ubrudzić, dlatego mogą się mną zająć.
• Idziemy na stadion, trochę pokopać. Idziesz z nami?
• Pewnie, lepsze to niż lalki. - pół godziny później przekraczaliśmy bramy jakiegoś ośrodka treningowego. Chłopaki pobiegli na boisko z innymi jak się domyślam z kolegami, a ja poszłam się przejść. Usiadłam na jakiś schodach. Siedziałam i słuchałam piosenek Bon Jovi.
• Hej, coś się stało? - poczułam jak ktoś kładzie rękę na moim ramieniu.
• Co? - zdjęłam słuchawki
• Coś ci się stało?
• Nie, a wyglądam na taką?
• Jesteś wyszczekana jak na swój wiek. - zaśmiał się
• Hau, hau.
• Przepraszam nie chciałem cię urazić. Zgubiłaś się? Czekasz na kogoś?
• Moi kuzyni grają na boisku. A ja czekam tu. - wyjaśniłam
• To chodź, odprowadzę cię tam. - podał mi dłoń, wstałam bez jego pomocy.
• O cholera! Nie ma ich! Czaisz? Ja pierdo... yyyy znaczy kurka wodna. Chyba sobie poszli.
• Nie martw się, odprowadzę cię. - uśmiechnął się. - jak masz na imię?
• Laurencja, ale mówią na mnie Lulu.
• To ulubione kwiaty mojej mamy. Jestem Cristiano.

Pierwsze spotkanie głównych bohaterów, już za nami, teraz zostaje rozwinąć akcje:))
Przepraszam, że krótko i mało ciekawie, ale jakoś musiałam zacząć.
mam nadzieje, że następne rozdziały będą dłuższe i ciekawsze:)
widzimy się za tydzień:))

P.S. jeżeli chcecie być informowane o nowościach,
prosiłabym byście wpisały się w zakładce 'informuj mnie'

Gracias:))