Rozdział 6

Miesiąc później

• witam państwa, dziś zastąpię pana Del Merg, który wyjechał na konferencje – objaśniła kobieta, kiedy tylko weszła wydawała mi się wredna.
• Proszę pani? - zapytałam podnosząc rękę
• pani profesor – poprawiłam
• ja – zaczęłam – dziś się zwalniam godzinę wcześniej – wyjaśniłam
• powiesz to po hiszpańsku?
• Powiem – dzięki lekcjom z Crisem, szybciej nauczyłam się języka, dodatkowo pomogła mi znajomość portugalskiego. - ta jak mogę?
• Jeśli otworzysz sobie drzwi, to tak, możesz. - podeszła do nich, przekręciła zamek w drzwiach i klucz schowała sobie do kieszeni – życzę powodzenia.
• Łaski bez – wzięłam do ręki torbę, spakowałam swoje rzeczy. Podeszłam do okna, otworzyłam je i....zobaczyłam Crisa.
• Cris! - spojrzał w moją stronę – łap! - rzuciłam swój bagaż – do widzenia – ukłoniłam się i wyszłam przez okno.
• Lulu!
• Dam radę
• Oszalałaś? Skacz złapię cię
• taaa....
• skacz! - zrobiłam to o co prosił, a raczej nakazał. Tak jak obiecał złapał mnie, nie było wysoko, dałabym sobie radę bez jego pomocy, ale zawsze lepsze miękkie lądowanie w ramionach przystojnego faceta. - oszalałaś? - zapytał ponownie
• nie, chciałam wyjść szybciej, ale ta stara suka zamknęła drzwi i powiedziała, że mam sobie jakoś poradzić. To otworzyłam okno, zobaczyłam ciebie i teraz....gdy mnie złapałeś.....o dziękuje – postawił mnie na ziemi.
• Gdzie się śpieszysz?
• Moja przyjaciółka dziś przyjeżdża i chciałam odebrać ją z lotniska, wiesz taka niespodzianka.
• Zawiozę cię.
• Nie czekasz na kogoś?
• Przywiozłem kumpla – wyjaśnił z uśmiechem – chodź - z ziemi podniósł moją torbę i pociągnął za rękę w stronę samochodu, mała poprawka, wypasionego samochodu.
• Na jakie lotnisko mam jechać?
• Na Demar. Mogę włączyć radio?
• Pewnie, rób co chcesz. - podróż minęła nam bardzo szybko. - zaczekam na ciebie w samochodzie.
• Nie musisz. Dzięki za podwózkę.
• Poczekam na ciebie. - udałam się w stronę przylotów, nie minęło 5 minut, a tkwiłam w ramionach przyjaciółki.
• Cicho wariatko – próbowała mnie uciszyć.
• Przestań, niech wiedzą, że przyleciała zaginiona siostra Lulu.
• To opowiadaj, poznałaś kogoś?
• Jednego gościa....
• jak całuje?
• Nie wiem. To na zasadzie kolega – koleżanka.
• Czyli nie poznałaś nikogo innego?
• Nie – mruknęłam, spojrzała na mnie w swój charakterystyczny sposób, przed którym nic się nie ukryje – no może jeszcze jednego....no dobra, łącznie trzech, ale tego kelnera spotkałam tylko jeden raz. A gdzie masz Tadka?
• Przyleci za tydzień.
• Pokłóciliście się?
• Nie, zachciało mu się jakiegoś surwiwalu.
• A gdzie masz bagaż?
• Część już jest w mieszkaniu akademickim, a tu mam część drugą.
• Chodź, mam załatwiony transport.
• Twój tata?
• Nie kierowca jest przystojny.
• Czyli jednak!
• No nie, mówiłam ci że Cris to tylko kolega.
• Cris? - zdziwiła się
• jest z Portugalii – wyszłyśmy przed budynek, odszukałam wzrokiem samochodu Portugalczyka. Podeszłam od strony kierowcy, uchylił okno.
• Wróciłaś?
• Czekałeś?
• Obiecałem, to czekam.
• Otworzysz bagażnik? - spytałam
• chcesz siedzieć w bagażniku?
• Nie, ale bagaż mojej przyjaciółki, tak – gdy wysiadł z samochodu poczułam woń jego perfum aż przeszły mnie ciarki.
• Cześć, ty pewnie jesteś Hania – przywitał się
• taaa – patrzyła na niego jak zaczarowana, gdy wkładał jej walizkę do bagażnika dostrzegłam, że ma umięśnione ramiona, w końcu nie raz powtarzał, że ćwiczy.
• Nie mówiłaś, że to takie ciacho – wyszeptała podniecona
• normalny jest.
• Nie...wygląda nieziemsko.
• Hania uspokój chcicę i siedź grzecznie na miejscu – podróż wydłużyła się z powodu Madryckich korków, a po drugie Hania mimo że co jakiś czas się do mnie odezwała, rozmawiała z moim Portugalczykiem, z Cristiano. Czy to już zazdrość? Chyba tak, jestem zazdrosna o Cri.... o Hanie.
• Gdzie mam dalej jechać? Lulu? Hej, Luluś? Kwiatuszku?
• Co?
• gdzie mam jechać?
• Jedziemy do mnie? - spytałam Hanię – Hania? Chyba śpi
• to gdzie mam kwiatuszku jechać? Bo nic nie zrozumiałem.
• Do mnie.
• Dobrze kwiatuszku.
• Czemu mówisz do mnie kwiatuszku?
• Już ci mówiłem, że to ulubione kwiaty mojej mamy.
• Kłamiesz.
• Możesz się jej zapytać.
• Wiesz, że nie o to chodzi
• mam do niej zadzwonić?
• Cristiano, przestań.
• Nie zareagowałaś na Lulu, Luluś, ale zareagowałaś na kwiatuszka.
• Więc sama jestem sobie winna?
• Chyba tak, powiesz mi coś?
• A co?
• Ale szczerze.
• No okey, ale o co chodzi?
• Ale obiecujesz?
• Jeśli chcesz.
• Byłbym wdzięczny.
• Więc pytaj.
• Co robisz za tydzień?
• Nie wiem, a czemu pytasz?
• Bo chciałem, cię gdzieś zabrać.
• Taa??
• taa – przedrzeźniał mnie – nie cieszysz się na przyjazd.....jak jej tam?
• Hani.
• No właśnie. Jesteście skłócone, wiem że to nie moja sprawa, ale...
• wszystko w porządku.
• Jesteś pewna?
• Tak, jestem.
• Ona śpi? Czy już nie żyje? Wiesz, nie chcę wieźć trupa w aucie.
• Zawsze tak mocno śpi. Raz się włączył alarm przeciwpożarowy i nie słyszała.
• To możesz śpiewać, bo coś mi się wydaje, że długo postoimy w tym korku.
• Sugerujesz, że źle śpiewam?
• Nie. Po prostu...
• czyli jednak.
• Nie Lulu, chciałem umilić czas. Tobie.....i sobie.
• To co byś chciał?
• Nie wiem. Wybierz coś, w schowku masz płyty. - zaczęłam grzebać w schowku samochodowym.
• Hity disco?
• CO?!
• Gimme gimme gimme a man after midnight. Take me through the darkness to the break of the day!
• Lulu! Ludzie się dziwnie na nas patrzą – nie zważając na jego słowa śpiewałam, coraz głośniej.
• Teraz Boney M!
• Luluś proszę – powiedział błagalnym tonem.
• Sam wozisz tę płytę ze sobą.
• Ale nie puszczam jej i nie drę się na całe gardło!
• Mówiłeś, że ładnie śpiewam.
• Looz Cristiano, nikt nas tu nie zna, możemy śpiewać do woli – zaśmiałam się
• Tak, nikt nas nie zna. - mruknął, ściszyłam muzykę
• co jest?
• Co?
• posmutniałeś.
• Nie....wydaje ci się – uśmiechnął się sztucznie
• Cristiano, możesz powiedzieć, Hania nie zna portugalskiego, zresztą wciąż śpi.
• Serio, wszystko gra.
• No powiedz! Bo zaczynam się martwić. Chcesz żebym w nocy nie spała, złapała nerwicę, włosy zaczną mi wypadać i zamkną mnie w psychiatryku.
• Nie przesadzasz?
• Nie – mruknęłam krzyżując ręce na piersi – no mów bo zacznę śpiewać jakieś disco!
• Nie powiem.
• Dobra sam tego chciałeś! Co tam mamy w repertuarze? - spojrzałam na Portugalczyka
• nie powiem – zaśpiewał.
• O! to na pewno znasz!
• Nie licz, że ci powiem.
• Daddy, daddy cool!
• Chyba żartujesz!
• Ani trochę.
• Lulu, nie zrobisz tego!
• She's crazy like a fool, What about it Daddy Cool, I'm crazy like a fool, What about it, Daddy Cool, Daddy, Daddy Cool Daddy, Daddy Cool!
• DOBRA! POWIEM! SŁYSZYSZ! POWIEM!!!
• nie lubisz Boney M?
• Jedziemy samochodem, a nie szafą grającą!
• I to mi się podoba!
• Co ci się podoba?
• Że w końcu wykrztusisz to z siebie.
• Głupio mi to mówić, ale....
• ale?
• Nie rozpraszaj mnie!
• Przecież, cię nie rozpraszam!
• Właśnie, że rozpraszasz.
• Wcale nie!
• Wcale tak!
• Nie kłóć się ze mną!
• Nie chcę się z tobą kłócić.
• To zacznij od początku.
• Ale mi nie przeszkadzaj.
• Ale mi nie przeszkadzaj – powtórzyłam, na co tylko westchnął
• Lulu.
• Tak Cristiano?
• Jest mi głupio, bo zapomniałem o twoich urodzinach.
• Skąd wiesz kiedy mam urodziny? - zdziwiłam się
• ma się swoje sposoby – zaśmiał się
• Gadaj, bo zrobię ci krzywdę!
• Pamiętasz jak dałaś mi swój portfel do potrzymania jak szukałaś czegoś w torebce?
• No to co?
• Sprawdziłem w dowodzie – wytłumaczył.
• Aha, i co w związku z tym?
• Nooo.... dlatego pytam się co robisz za tydzień.
• Nie wiem, bo Tadek przyjeżdża i może gdzieś wyskoczymy.
• Poznam twojego chłopaka?
• Mojego nie, ale Hani tak. Mówiłam ci, że nie mam chłopaka – już nie odopowiedział, resztę drogi przesiedzieliśmy w zupełnej cisz.
• Jesteśmy? - zapytała Hania
• tak – odparliśmy jednocześnie. Cris wyciągnął Hani walizkę z bagażnika, na co cieszyła się jak głupi do sera.
• Pomyślisz nad tym spotkaniem? - przytulił mnie i szepnął do ucha
• zastanowię się – mruknęłam
• na pewno?! - zapytał gdy byłam z Hanią przy drzwiach.
• Zadzwoń to ci odpowiem!
• Nie mam twojego numeru!
• Podobno masz swoje sposoby! - zamknęłam drzwi – nikogo nie ma w domu – mruknęłam wisząc Hani na szyi
• No pokaż mi swoje królestwo.
• Chodź – pociągnęłam ją za rękę na górę
• O kurwa! Ale zajebiście!
• Ty klniesz? - zdziwiłam się – wydaje mi się, że trochę za cukierkowo jak dla mnie. Nie uważasz?
• Chodzi ci o te puchate poduszki? - wskazała palcem na różowe kudłate poduchy
• sama je kupiłam! Fajne są, co? Z czego rżysz?
• Gdzie będę spać?
• Nie chcesz ze mną?
• Nie.
• To ci namiot na dworze wystawię.
• To pójdę do tego Crisa.
• Nie wiem gdzie on mieszka.
• Ta, jasne! Ty nie wiesz!
• No serio!
• Dobrze, przecież ci wierzę. Niezłe z niego ciacho.
• Ty!
• co?
• nie pozwalaj sobie!
• Masz względem niego jakieś plany?
• Czy ja wiem? Fajnie się z nim rozmawia.
• Jest przystojny.
• Też, ale to tylko kolega.
• Ile ma lat? Wygląda na starszego.
• Raczej 40 nie ma. C'nie?
• Nie, nie. Wygląda na 23, może 24, ale i tak brałabym nawet gdyby miał tą 40.
• boże! Hania, jesteś niewyżyta seksualnie.
• Przestań – zaczerwieniła się
• yhmm... Tadeusz się spisuje? - poruszyłam znacząco brwiami
• mówiłam ci, przestań. Lepiej zrób coś do jedzenia.
• Rąk nie masz?
• Mam, al...
• żadne 'ale' robimy pizze czy spaghetti?
• Spaghetti, zdecydowanie.
• Nie...
• dlaczego?
• Bo zrobimy naleśniki z truskawkami i bitą.....
• pycha, to moż....
• tak, świetny pomysł, zrobimy to i to.
• I znów twoja mam będzie mówić, że jesteś w ciąży.
• Nie będzie, powiemy, że naleśniki na deser zrobiłyśmy.
• I ona w to uwierzy?
• Nie ma wyboru – kilka godzin później leżałyśmy na kanapie przed telewizorem oglądając jakiś brazylijski serial.
• Rozumiesz coś z tego? - zapytała wpatrując się w ekran
• taaa.... - mruknęłam – przecież mówią po portugalsku.
• I o co tam chodzi?
• Ta ciemna w białej sukience, chociaż to nie zupełnie biały, bardziej takie ecru, chociaż też nie...
• Emanuella.
• No, i ten Fernando jest z Emanuellą, ale ojciec Emanuelli nie zgadza się na ten związek, bo wujek Fernando – Luis w młodości odbił miłość jego życia i wtedy ojciec Emanuelli poślubił matkę Emanuelli – Marię, a matka miała romans z dziadkiem Fernando, a na dodatek ten dziadek jest zakochany w Emanuelli i nie wie o tym że Emanuella jest jego córką. A tak na prawdę to Emanuella kocha Fernando, od wypadku w którym uratował jej siostrę, a jej siostra – Katia – od tamtego momentu też kocha Fernando i chce ją zabić.
• Serio? - zapytała z niedowierzaniem
• no...
• ale to piękna miłość – zapłakała
• żartujesz?
• Nie, on ją kocha, ona jego i oboje cierpią.
• Chyba słońce ci szkodzi.
• Nie rozumiesz, bo nie jesteś zakochana.
• al....
• ale młody Axl Rose się nie liczy.
• Jak to nie? Ale przyznaj, fajny był
• tak, ale ten Cris fajniejszy.
• Nie wiem, może....
• aaaaa.....wiedziałam
• nic nie wiedziałaś, lubię go, ale to wszystko. Nic, zupełnie nic do niego nie czuję.
• Serio?
• Serio – mruknęłam podirytowana
• a jak ci idzie nauka hiszpańskiego?
• Perfectamente!
• A podryw Crisa?
• A w ryj chcesz dostamente?
• No dobra, już nie pytam.
• Idziemy gdzieś na imprezę? - zapytałam
• ty tylko o imprezach.
• Od przyjazdu tu, nigdzie nie byłam.
• Żartujesz?
• Nie, dzielnie uczyłam się hiszpańskiego.
• To do ciebie nie podobne.
• A jednak.
• I wytrzymałaś? - spytała zdziwiona
• tak, ale jak nigdzie nie pójdę to zwariuję.
• Nie mogłaś iść z Crisem?
• Najwyraźniej nie mogłam.
• A dla.....
• proszę! Hanulka – zawisłam dziewczynie na szyi – zaszalejmy, tylko ty i ja!
• Ty i ja.
• Od zawsze....
• na zawsze – dokończyła

Valdebebas

• Attention please! Hry guys! Attention! Attention!
• Cicho! Marcelo przemawia, po angielsku.
• Thank you. W imię tradycji, chciałem...
• ej! miało być po angielsku! - oburzył się Francuz
• Te! Benzema! Taki mądry?
• Pewnie!
• a gówno byś zrozumiał!
• Zawsze coś – zarechotał
• a poza tym – wtrącił się Pepe – pamiętaj, że Ramos angielski zna perfekcyjnie.
• CO RAMOS? - wydarł się Hiszpan
• będziesz tłumaczył przemowę Marcelo, na hiszpański.
• Ale ja nie znam brazylijskiego.
• W Brazylii mówi się po portugalsku, debilu – puknął Hiszpana w czoło bramkarz
• co Iker? Taki mądry?
• Nie, dlatego ty będziesz tłumaczyć – odparł spokojnie Iker
• ale ja nie znam portugalskiego, niech tłumaczy Kaka, albo Fabio, albo Pepe
• ale to będzie przemowa po angielsku. - objaśnił Pepe – a ty znasz go z nas najlepiej
• ty chcesz dziś w łeb dostać!
• Sergio spokojnie, ja tylko stwierdzam fakty.
• Stwierdzaj je gdzie indziej.
• Dobra! Cicho, Marcelo mów. - Iker uspokoił resztę piłkarzy
• w imię tradycji, przed rozpoczęciem każdego sezonu wychodzimy na imprezę, ale zrobimy takie 'before party' tejże imprezy. Zarezerwowałem stolik.
• Nie mogłeś po prostu powiedzieć, że chcesz iść się napić?
• No mogłem, ale to ciekawsze określenie. To kto idzie?
• Sami czy z babami? - spytał dotąd cichy Fabio – znaczy wagsami.
• Nooo....jak pić to bez nich – zauważył Pepe - ale ktoś nas do domu odprowadzi – dodał
• Zawsze możesz wziąć ze sobą kartkę 'tu mieszkam' – mruknął Ronaldo
• to jest myśl! Takie samoprzczepiające się
• Marcelo, jakie?
• Jak to jakie? Samoprzyczepiające się.
• Jak już, to samoprzylepne – poprawił rodaka Kaka.
• Mogą być i takie. Ja napiszę sobie adres i tam mnie odwiozą – oświadczył Marcelo
• zacznijmy od tego czy doczłapiesz się do taksówki. - dodał Portugalczyk
• chyba doczołga – zarechotali
• to w namiocie się położymy – dodał Marcelo
• tobie wystarczy drzewo. - mruknął Francuski napastnik
• Ej Cris! Przyjdziesz?
• Przyjdę, ale nie będę cię odprowadzać.
• Żebym ja ciebie nie odprowadzał.
• Tak, tak. To co, gdzie i o której?
• Impreza, czytaj podryw dupci, dziś, „Pacha”, 21. i weź kartkę z adresem.
  
  
  Lulu
  
  
• to gdzie idziemy?
• Dziś wieczorem o 21 ruszamy na podbój „Pachy” gotowa?
• Zawsze.....
  
  
  
  Przepraszam was, że nie informowałam o poprzednim rozdziale,, teraz gdy wróciłam nadrobiłam wasze nowości, ale nie komentowałam bo wszystko odbyło się za pomocą telefonu, rozdział jest zupełnie inny niż planowałam, ale i rozdział powstał na telefonie. wybaczcie, że o tym też nie poinformuję.
  widzimy się prawdopodobnie za tydzień:))