Rozdział 5

Dedykowane

Celi za każdy komentarz i słowa w nich zawarte.

Cristiano


• aż tak spodobał ci się kurs? Zajął miejsce pasażera
• Też, ale bardziej
• tak wiem nauczycielka.
• Jak nauczycielka? - zdziwił się Brazylijczyk
• no ta od kursu?
• Aaaa, ta. To już przeszłość. - machnął ręką
• jak wysyłałeś mi sms, to pisałeś, że będzie matką twoich dzieci.
• Kwadrans temu poznałem dziewczynę. Nie dość, że ładna, mądra to z charakterkiem.
• Zakochałeś się?
• Nie, jest mojego wzrostu. Jakby była niższa i gdyby mnie nie przejrzała, to może. O zobacz wychodzi – wskazał na dziewczynę
• Lulu – wyszeptał ledwo słyszalnie...
  
  
  Lulu
  
  
• Hola, papa – powiedziałam, gdy zajęłam miejsce obok taty
• Szybko się uczysz – zaśmiał się
• Gracias
• teraz będziesz mówić tylko po hiszpańsku?
• No co ty? - zaśmiałam się – na tym moja znajomość słówek się kończy. - zażartowałam
• Naprawdę? A jak wykładowca?
• Pierwsze co powiedział, to Hala Madrid. Chyba jest czegoś fanem.
• Królewskich – zaśmiał się
• Czego? - posłałam mu zdziwione spojrzenie
• Realu Madryt.
• Aha – mruknęłam – mogę głośniej?
• Pewnie.
• Będziesz śpiewać?
• A jak myślisz?..... Whisky moja żono, jednak Tyś najlepszą z dam. Już mnie nie opuścisz, nie, nie będę sam, mówią whisky to nie wszystko, można bez niej żyć, lecz nie wiedzą o tym, że najgorzej w życiu to, to samotnym być, to samotnym być, ouu yeah!
• Jesteśmy.
• Szybko. - zdziwiłam się
• Szybko? Lulu dałaś mi godzinny koncert w samochodzie z jednym bisem. Najbardziej podobało mi się jak śpiewałaś tą piosenkę o biedronce.
• A nie Macarena? - zapytałam smutno.
• Też, to wtedy ludzie dziwnie się na nas patrzyli?
• Gdybyś nie tańczył, to by się nie patrzyli – zaśmiałam się, naśladując tatę
• bardzo śmieszne – weszliśmy do domu.
• Cześć mamo! - nic, zero reakcji, w kuchni znalazłam kartkę „ zróbcie sobie obiad, jestem w teatrze, wrócę późno, mama” - pizza czy sushi? Poszukam w internecie, jakiegoś
• A może zjemy na mieście?
• Dobry pomysł. To chodźmy. - wróciliśmy do samochodu i pojechaliśmy z powrotem do centrum, zajęliśmy miejsce w przytulnej knajpce. Starsza pani na przystawkę podała nam duże zielone oliwki. Takich dużych, wręcz ogromnych jeszcze nie widziałam.
• Na co masz ochotę?
• Nie wiem na co, ale myślę że coś hiszpańskiego. - mruknęłam przeglądając menu
• co dla państwa? - zapytał kelner, podniosłam wzrok zza karty, spojrzałam na niego, przyglądał mi się
• niezłe ciacho – pomyślałam
• co by pan polecił? - zapytał tata
• to może smażone krewetki, albo paella?
• Ja wezmę to drugie. - mruknęłam nie odrywając oczu od przystojnego kelnera
• to dla mnie krewetki.
• Co do picia?
• Wodę i sok....
• pomarańczowy – dokończyłam
  
  
  W Polsce
  
  
• Hanka! Hania! - wołał za dziewczyną
• czego chcesz?
• Co z moją Lulu?
• Z twoją Lulu? Z TWOJĄ?!
• No tak – wyszczerzył się
• nie jesteście razem
• ale ja nie mogę bez niej żyć!
• Tak samo myślałeś, gdy posuwałeś ponton?
• Jaki ponton?
• Ta co ma usta wypchane botoksem.
• Aaaa, z tą. To był błąd, byłem pijany
• ty zawsze jesteś pijany
• dzięki.
• To nie był komplement.
• Gdzie ona jest?
• Jaka ona?
• Miłość mojego życia.
• Pewnie obciąga komuś, albo siedzi w solarium.
• Lulu w solarium?
• Chodzi ci o Lulu? Pomyślałeś, że mogłaby komuś....
• nie pomyślałem, zresztą mówiłem, miłość mojego życia.
• Dla ciebie jej nie ma. - syknęła przez zęby
• ale je ją kocham.
• Nie pieprz bzdur.
• Odzyskam ją! A wiesz dlaczego? Bo Lulu mnie kocha!
• Żartujesz? Nigdy cię nie kochała.
• Co?
• nie co, tylko taka jest prawda, dla niej nie istniejesz.
• To prawda, że jest w Hiszpanii?
• Przecież mówiła, że tak, a co cię to interesuje?
• Ma kogoś?
• Nie wiem.
• Czyli nie ma. Zobaczysz, ja i ona, jeszcze będziemy razem
• co planujesz?
• Polecę do Hiszpanii i ją odzyskam.
• Zrozum, że to koniec.
• Nie dla mnie.
  
  
  Cristiano
  
  
• dlaczego nie możemy zjeść w Mc-u?
• Bo trener, by nam nogi z dupy powyrywał. - odparł
• ty patrz! A, mówiła że nikogo nie ma.
• Kto?
• Lulu, a tu siedzi z jakimś facetem w garniaku.
• Może to jej tata?
• Albo laska lubi starych i bogatych.
• Nie przesadzaj. Chodź usiądziemy tam, nie będzie nas widzieć.
• Chcesz śledzić Lulu?
• Nie, chcę w spokoju zjeść obiad. Coś w tym dziwnego? - zajęli miejsca przy stoiku, chwilę później podeszła rudowłosa kelnerka.
• Co dla panów? O MÓJ BOŻE! TY! TO TY! - pisnęła – to ty grałeś w tej reklamie! Boże, boże, boże, BOŻE! Zawsze ją oglądam! Chyba zemdleje! - powachlowała się teatralnie ręką.
• O jaką reklamę pani chodzi?
• Tych zegarków! Nie pamiętam firmy, bo skupiłam się na pana oczach i...i...i na serio ma pan taką klatę?
• Tak ma – wycedził Brazylijczyk – a teraz, gdyby mogła pani przyjąć zamówienie, to byłbym wdzięczny.
• Jest pan...jego....jego
• narzeczonym – zaśmiał się Portugalczyk
• i chcielibyśmy w spokoju zjeść obiad, prawda misiaczku?
• Tak, baranku.
• Czyli nie mam szans?
• Nie.
• I nie mam zostawiać numeru telefonu?
• Nie.
• A może jednak zos....
• nie, i te dwie ryby.
• Zaraz przyniosę.
  
  
  Lulu
  
  
• Życzę smacznego – tan sam kelner podał nam obiad i czarująco się uśmiechnął – mam nadzieję, że będzie smakować, a sok jest świeżo wyciśnięty – zaserwował mi sok w pięknie przyozdobionej szklance.
• Dziękuję – kelner się oddalił, a ja delektowałam się sokiem z hiszpańskich pomarańczy.
• A ja dostałem tylko plaster pomarańczy.
• Chcesz tą sprężynkę?
• Nie – zaśmiał się – podoba ci się?
• Co?
• czy właśnie miałem szansę poznać przyszłego zięcia?
• Wiesz co?
• Nie wiem.
• Nie przesadzaj.
• Zna angielski i zapewne hiszpański
• mogę w spokoju zjeść? - zaśmiałam się – tato, przestań, ten kelner myśli, że się z niego śmiejemy.
• Czyli ci się podoba. - podsumował
• jest przystojny, to trzeba mu przyznać, ale nic poza tym.
• Powiedzmy, że ci wierzę.
• Dziękuję, a teraz pozwolisz, że w spokoju zjem, tato.
• Wedle życzenia, Laurencjo.
  
  
  Wieczorem
  
  
• Wychodzisz? - zapytał tata
• idę się przejść. - wyjaśniłam
• tylko wróć do rana.
• Może od razu pójdę na kurs?
• Jeśli dasz radę – dodał
• wychodzę, cześć. - wyszłam i podążyłam nad staw. Mając nadzieję, że spotkam Cristiano, a z drugiej strony chcąc być sama. Nie zastałam go. Usiadłam na kamieniu i zadzwonił mój telefon „Karol”.
• Czego chcesz? - syknęłam do słuchawki
• Lulu, kochanie! Nareszcie odebrałaś!
• Dzwoniłeś pierwszy raz. - powiedziałam ironicznie
• ale minęły cztery sygnały.
• Nie rozumiesz, że to koniec?
• Ale dlaczego?
• Nie rozumiesz?
• Nie. Rozumiem to, że cię kocham.
• Przestań pieprzyć bzdury.
• Brakuje mi ciebie.
• Nie wrócę do ciebie! Zrozum, to raz na zawsze
• odzyskam cię, czy będziesz tego chciała czy nie. Wiesz czemu? Jesteś zwykłą dziwką. Tatuś gubernatorem. Komu dałaś, by dostał taką pracę?
• Po pierwsze ambasadorem, po drugie ja nie bzykam się z kim popadnie, po trzecie odpierdol się od mojej rodziny, a po czwarte nie radzę ci robić jakiegokolwiek ruchu, który może zbliżyć cię do mnie, nie dzwoń, nie pisz, nie przyjeżdżaj.
• Bo co?
• Bo pożałujesz.
• Grozisz mi?
• Ostrzegam. - rozłączył się. Co on kombinuje? Co to miało znaczyć? „odzyskam cię, czy będziesz tego chciała czy nie.” nie wytrzymałam, łzy popłynęły po policzkach. Serce miałam w strzępach, jak ktoś kogo kiedyś się kochało, może mówić takie rzeczy? Nie wiem, czy byłam bardziej zdenerwowana czy wściekła. Wytarłam słone krople z twarzy. Doigrał się, nie wiem co planuje, ale dowie się co ja mam w planach, więc lepiej będzie dla niego by nie stanął na mojej drodze.
• Znowu się spotykamy.
• Śledzisz mnie?
• Nie, od dawna tutaj przychodzę.
• Super – mruknęłam
• coś się stało? - zapytał kucając obok
• nie – odparłam odwracając głowę
• hej, Lulu – chwycił mnie za brodę i odwrócił w swoją stronę – Luluś, czemu płaczesz?
• bo...bo...bo...bo...Ka...Ka....Karol...to..o...debil – wyjąkałam
• Co? o czym mówisz? - otarł stróżkę łez z polika
• Karol, to mój były chłopak. Zadzwonił kilka minut temu – wyjaśniłam po uspokojeniu się.
• Groził ci? - streściłam kompanowi cały przebieg rozmowy, objął mnie ramieniem i delikatnie przytulił – nie martw się, będzie dobrze, jest tylko mocny w gębie, zresztą ty też – zaśmiał się, za co dostał z łokcia w bok – i silna do tego – mruknął masując obolałe miejsce - więc jakby gościu tu przyjechał to jego twarz na tym ucierpi – odparł - ale nie próbuj tego na mnie – dodał pośpiesznie – i pamiętaj, że nie można tak traktować ludzi. Nie miał powodu, by cię obrazić, w końcu to on zachował się jak....
• ostatni chu....znaczy niemoralny człowiek.
• Tak, a kiedy nie zrozumie, że nie chcesz mieć z nim nic wspólnego, to ja sobie z nim porozmawiam, ale inaczej.
• Jak inaczej? Chcesz mu przypieprzyć?
• Powiedziałem, że inaczej z nim porozmawiam.
• A to, nie to samo?
• Nie – mruknął
• skoro tak uważasz. Cristiano?
• Tak, Lulu?
• Przytulisz mnie? - nie odpowiedział, bez słowa objął mnie ramieniem. - chciałam, żebyś mnie przytulił, a nie objął.
• Upierdliwa jesteś.
• Próbuję być miła.
• Właśnie.
• No!
• próbujesz.
• Późno już.
• I co?
• Będę się zbierać. Może tym razem się wyśpię.
• No właśnie, zapomniałem.
• Czego?
• Miałaś być miła.
• Przepraszam. Drogi Cristiano, byłbyś tak łaskawy i raczył uświadomić mą skromną osobę o tym, czego zapomniałeś? Waćpan wybaczy, że po imieniu się zwracam, ojciec ukarze mnie za to, przepraszam.
• Nie przesadzasz? - zdziwił się – jak kurs?
• Dobrze, jutro druga lekcja.
• Jakbyś chciała mógłbym ci pomóc.
• W sensie?
• Będziemy rozmawiać, po hiszpańsku, a nie portugalsku. Co ty na to?
• Zastanowię się. Cześć.
• Odprowadzę cię.
• Znam już drogę.
• Wolę mieć pewność, że bezpiecznie dotrzesz do domu.
• Skoro chcesz.
  
  
  Następnego dnia, szkoła językowa
  
  
• Hej, Lulu!
• Cześć....Marcelo.
• Pamiętasz? - uśmiechnął się – jak idzie ci nauka?
• Dobrze. Coś się stało?
• Chciałem cię o coś zapytać.
• Śmiało, pytaj.
• Widziałem cię wczoraj w „Parrilla”
• i się nie przywitałeś?
• No bo....bo byłaś z kimś i nie chciałem wam przeszkadzać.
• No co ty. Mój tata, mimo pozorów to wyluzowany facet.
• To był twój tata?
• Myślałeś, że kochanek? - zaśmiałam się
• Nie, nie! - szybko zaprzeczył – młodo wygląda
• Oj Marcelo. - potargałam włosy Brazylijczyka – fajne loksy
• podobają ci się?
• Pewnie.
• Mam nadzieję, że do zobaczenia.
• A jak. Cześć – wyszłam ze szkoły i udałam się w stronę parkingu, gdzie czekał tata.
• Lulu? - usłyszałam za plecami
• Cześć, co tu robisz?
• Przyjechałem, po kumpla. Odwieźć cię?
• Nie, mój tata już przyjechał. Ciao.
• Cześć. Lulu?
• Ta?
• przyjdziesz nad staw?
• Może tak, może nie.
• Będę czekać.

Ubranie Lulu (szkoła)

I teraz zastanawiam się, czy sprowadzać Karola czy nie.

Pasował by do kelnerki ;))

Marii - hmmm.... płakać nie płakałam, ale jak mam w zwyczaju wyzywałam wszstko i wszystkich, którzy stanęli mi na drodze.
Celia - Kochana, ale Lulu pali, jak smok na Wawelu :))

P.S. nie wyświetlają mi się obserwatorzy, wiecie może jak temu zaradzić, bo ja jestem zielona i znam się na tym jak baletnica na boksie, więc jeśli umiałyście by pomóc, byłabym wdzięczna.