Rozdział 10

• Ty zapewne jesteś Lulu – powitała mnie serdecznym uśmiechem
• tak, właściwie to mam na imię Laurencja.
• Tak samo jak....
• ...tak mamo wiemy twoje ulubione kwiaty – odpowiedział Cris
• Wejdźcie do środka nie będziemy stać w progu. Przez próg się nie wita. - przywitałam się z panią Dolores, szliśmy przez długi korytarz, na ścianach było pełno zdjęć. Pierwsza szła mama Cristiano, później ja i na końcu Cristiano. Jego mama wciąż coś opowiadała, a my jej przytakiwaliśmy.
• Cristiano kochanie, idź otwórz wino. Napijesz się Laurencjo? - spytała z uśmiechem
• może jedną lampkę.
• Słyszałeś? Idź otwórz wino i się nie śpiesz, my tu sobie porozmawiamy. - zaśmiała się.
• Dobrze mamo. Pójdę do winiarni. - oddalił się
• pokażę ci zdjęcia mojego synka. - klasnęła w dłonie i wyciągnęła album. - o zobacz to mały Cristiano, miał tu dwa miesiące.
• To on ma takie kręcone włosy? - spytałam zdziwiona
• Tak, ale nakłada ten żel i wygląda jakby miał jednego wielkiego gluta na głowie. Chociaż od jakiegoś czasu pudełka żelu nie zużywa w niespełna tydzień.
• A to zdjęcie? - wskazałam na fotografię gdzie widniało małe dziecko leżące na piłce.
• To mój mały piłkarz. Od zawsze z piłką. A tu zobacz! Cristiano z brzoskwinią!
• Cudnie je brzoskwinię.
• A tu je pomarańczę.
• Cudnie je pomarańczę. - ponownie pochwaliłam
• co cudnie je?
• Cudnie jesz pomarańczę – powiedziałam z ogromnym uśmiechem
• MAMO!
• Tak synku?
• NO MAMO! - powtórzył
• Kochanie nie krzycz, wiem że jestem stara, ale nie głucha. Co się stało?
• POKAZAŁAŚ LULU MOJE ZDJĘCIA?
• Tak – odpowiedziałam – byłeś bardzo uroczym bobo. Nadal tak ładnie jesz brzoskwinię?
• Teraz się odwraca jak je
• jakbyś mi nie robiła zdjęć jak jem, to bym się nie odwracał.
• Nie denerwuj się. - odparła
• no właśnie to tylko zdjęcia.
• Tak, tylko że znajdziesz je na Facebooku z oznaczeniem.
• Ma pani Facebooka? - spytałam
• tak słonko.
• Zaproszę panią do znajomych.
• Świetny pomysł! Słyszysz Cristiano?
• Tak mamo słyszę. - mruknął przynosząc kieliszki.
• To wy sobie dzieci porozmawiajcie, a ja zobaczę co z kolacją. - zostawiła nas samych.
• Przepraszam cię za mamę – mruknął
• jest bardzo miła, a ty byłeś bardzo uroczym dzieckiem.
• Uroczym? - spytał będąc bliżej mnie
• yhm... i uroczo jesz pomarańczę. - zachichotałam, Cristiano usiadł naprzeciw mnie. Zostawiając miejsce dla pani Dolores pośrodku. Chwycił mnie za rękę
• często masz pomalowane paznokcie na czerwono.
• Faktycznie, ale....
• ale za każdym razem inny odcień – dokończył
• wow – mruknęłam
• zdziwiłaś się?
• Tak. - szepnęłam
• przestańcie się całować, bo idę z kolacją!! - krzyknęła pani Dolores
• jeszcze chwila! - odpowiedziałam
• dobra, ostatni buziak – zaśmiała się – co? - spytała – jak było?
• Słodko – odpowiedziałam – to pewnie przez te brzoskwinie i pomarańcze.
• Mamo, po co tyle jedzenia? - spytał gdy przyniosła kolejną miskę
• nie podobał ci się buziak od Laurencji?
• Ciekawe jaka będzie jutro pogoda – zmienił temat Portugalczyk
• ma być sł... - przerwał pani Dolores dzwonek do drzwi – o!
• Co o?
• Już są – zaśpiewała
• ale kto? - spytał
• goście!
• Jacy znowu goście? - spytał patrząc na mnie
• nie wiem, na mnie nie patrz. Szczerze to byłam zaskoczona jak zobaczyłam cały stół zastawiony.
• Łącznie osiem osób – mruknął
• to źle?
• Dobrze, bo stół jest na dwadzieścia. - zaśmialiśmy się
• no chłopcy, śmiało, wchodźcie!
• Cześć Cristiano – powiedzieli chórem
• Chłopcy to jest Laurencja. Kochana to są Marcelo, Kepler zwany Pepe, Fabio, Serguś znaczy Sergio i nasz kochany żaboj yyy.. to znaczy Karim.
• Właściwie to...
• to ja Lulcie znam! - krzyknął Marcelo podnosząc mnie do góry. Mama Crisa wyszła do kuchni, a mnie zostawiono z bandą śmiejących się facetów i obrażonym Cristiano.
• To masz na imię Laurencja? - spytał Marcelo
• tak, ale wolę jak mówią do mnie Lulu. - odparłam
• też wolę jak do mnie wołają Pepe.
• Pan Dziobak. - zaśmiałam się
• widzicie nie tylko ja oglądam bajki! - powiedział Marcelo
• to nie są bajki tylko filmy animowane. - poprawiłam go
• ja preferuję oglądać damskie dekolty – mruknął Karim
• chcesz znów pod stołem siedzieć...misiu? - spytałam
• żartowałem – powiedział szybko – tej Fabio, co się nie odzywasz?
• Tak sobie myślę, co twoja mama ugotowała. Sergio co obstawiasz?
• Jaki ona miała tyłek... - rozmarzył się
• RAMOS! - krzyknęli jednocześnie
• Co?! - zdziwił się
• o jakim tyłku mówisz? - zapytał miłośnik dekoltów
• z pewnością nie o twoim!
• CO?!
• no sorry, ale...
• ale to mój wybrano w ankiecie za najlepszy!
• Tak? - spytałam
• tak. - odparł
• pokażesz? - poruszyłam znacząco brwiami, na co zdębiał
• no wiecie co?
• Co? - spytali chórem
• nie będę pokazywać tyłka przy mamie Cristiano. -odparł
• ale ty się Karim, w ogóle mnie nie wstydź. Jak Cristiano był mały to ja jego pupę widziałam kilka razy dziennie.....nie tylko pupę. - na co wszyscy ryknęli śmiechem, a Cristiano nadal udawał, że interesuje go reklama proszku do prania.
• To jak Karim? - spytał Sergio
• mogę się odwrócić – zaproponowała pani Dolores.
• Nie trzeba – mruknął
• czyli pokażesz?
• Co pani ugotowała? Bo wspaniale pachnie! - zmienił temat
• nie będzie żab, ale będą pieczone ziemniaczki...
• a frytek nie będzie? - spytał smutny Marcelo
• Frytki są z ziemniaków – odparłam
• serio? - zdziwił się Karim
• zawsze myślałem, że frytki
• rosną na frytkowym drzewie? - zaśmiał się Cristiano
• bardzo śmieszne.
• Dzieci kolacja! W rączki sztućce i do jedzenia.
• Pyne – powiedział Fabio z pełnymi ustami
• Ej! prawie mnie oplułeś! - powiedział Sergio
• a nie wypada marzyć o tyłku w brudnej koszulce. - powiedziałam, po kolacji, mimo że wszyscy byli pełni pani Dolores szykowała deser. Siedziałam na wielkiej kanapie. Po mojej prawej Karim, a po lewej Sergio, obok niego siedział Cristiano i rozmawali o jakiejś taktyce. Na ziemi siedział Fabio i Marcelo, którzy grali w Fifę, przepychając się co chwila. Chciałam pomóc pani Dolores, ale ta od razu wygoniła mnie z kuchni. Rozmawiałam z Karimem.
• Czemu Lulu?
• Prościej powiedzieć Lulu, niż Laurencja.
• Tak, Cristiano mówił, że po części jesteś Portugalką.
• Tak to prawda.
• A ta druga część?
• Z Polski.
• Co? z...z...z Po..pol...ski – wydukał
• tak, coś się stało?
• Nie, skąd. Po prostu zdziwiłem się, że z Polski. A konkretniej?
• Z Warszawy.
• Stolica?
• Tak. Dużo wiesz o Polsce?
• Noo, moja dziewczyna, znaczy była, jest Polką. Więc wiem, że macie pierogi i ogórki kiszone.
• Dawno nie jadłam.
• Pierogów?
• Nie ogórków.
• Mają dziwny smak, tak jakby były zepsute.
• Wiesz, lepsze ogórki od ślimaków czy żab.
• Serio?
• Tak, co to za przyjemność płazy jeść? Jakby nie było innego jedzenia.
• Osobiście nie lubię żab.
• Są takie...
• obleśne. - dokończył – moja mama mogłaby ciągle je przyrządzać. Mam w domu oddzielną patelnię, którą wyjmuję tylko gdy mama przyjeżdża.
• Jesteś Francuzem, a nie jesz żab?
• W prawdzie to pochodzę z Algierii, urodziłem się we Francji.
• ZMIANA! - krzyknął Fabio
• jaka zmiana? - spytałam
• teraz wy – powiedział Marcelo
• ale co my? - spytałam
• gracie.
• Ale ja...
• spoko nauczę cię. - mruknął Karim
• Cristiano grasz? - spytał Marcelo
• gram, ale przeciw...
• wiesz, że z Ka....
• nie chcę grać z Karimem – odparł – z Lulu
• CO? ZE MNĄ?
• Tak z tobą. - powiedział spokojnie
• no, ale ja...
• możesz sobie kogoś wybrać, bym nie miał takiej przewagi.
• Wybierz Karima, jego Cris nigdy nie pokonał. - szepnął mi na ucho Marcelo
• Nie namawiaj Lu by ciebie wybrała – mruknął Cristiano
• skoro nie mogę wybrać Marcelo – mrugnęłam do Brazylijczyka – to wybiorę Karima
• CO?
• wybrałam Karima.
• No, ale on....
• co on?
• I tak ze mną nie wygracie. - powiedział pewny siebie. - gramy państwami czy klubami? - spojrzałam na Karima pytająco
• klubami – odparł
• to ja – zaczął Cristiano
• damy mają pierwszeństwo – powiedział mój drugi pomocnik
• ma racje – poparła go reszta
• to weź wybierz, bo ja się nie znam.
• Skoro nalegasz. - odparł i wziął joystick od Brazylijczyka
• zobaczę co robi twoja mama – wstałam i udałam się w stronę kuchni – pomóc pani?
• Nie dziękuje. Jak tam chłopcy.
• Dobrze, ale wydaje mi się, że Cristiano się na mnie obraził.
• Co ? Nie to niemożliwe. On po prostu bardzo cię lubi. A co robicie.
• Będziemy grać w Fifę.
• I grasz z Cristiano?
• Przeciw. - odparłam
• ojej. Przyda ci się ktoś
• Karim.
• To dobrze, z całej drużyny jest najlepszy. Wyobraź sobie jak zleci mi się dwudziestu głodnych facetów.
• Testosteron buzuje.
• Nawet czasem za bardzo. Wracaj do nich i skop Cristiano tyłek, a ja zostawię wam na stole desery i idę spać. Bawcie się dobrze.
• Dobrze. - wróciłam do salonu. Na kanapie siedział Cristiano, obok niego Sergio opierał się o nogę Pepe, który siedział naoparciu kanapy, z drugiej strony siedział Marcelo, obok niego było wolne miejsce, zapewne dla mnie, bo zaraz potem siedział Karim. Usiadłam pomiędzy nimi. Marcelo podał mi joystick na co wszyscy się zaśmiali
• mogę wiedzieć z czego się śmiejecie?
• Trzymasz joystick w drugą stronę. - wyjaśnił mój pomocnik
• to mam trzymać tymi guziczkami do dołu?
• Nie. - zabrał mi przyrząd i podał tak jak miałam trzymać – właśnie tak.
• Ale ja wolę tak – znów trzymałam urządzenie po swojemu.
• Te...powiedzmy rogi musisz trzymać do siebie, a nie telewizora. - wyjaśnił ponownie
• ale tu widzę wszystkie guziczki.
• Dobra, niech trzyma jak jej wygodnie – powiedział Cristiano
• niech będzie, ale sprawdźmy czy będzie działać. Wciśnij ten duży przycisk – powiedział Marcelo – działa, możemy grać
• grasz Realem, tym biegniesz, tym strzelasz, spokojnie będę ci podpowiadać, Marcelo w tym czasie będzie go rozpraszać, damy radę i wygramy. W razie czego będę ci pomagać i wciskać jakieś przyciski, a te też są potrzebne, ale dowiesz się w trakcie.
• Gotowi na porażkę? - spytał Cristiano
• my nie, ale widzę że ty tak – odparłam pewna siebie. - TAAAK!!! - krzyknęłam
• mówiłem, że Lukama skopie ci tyłek? - spytał Marcelo dziwnie tańcząc
• kto?
• No Lukama. - powtórzył
• czyli?
• Lu jak Lulu, ka jak Karim i ma jak Marcelo
• ja grałem sam, a Lulu miała was.
• Nie umiesz przegrywać. - powiedziałam
• powinieneś się przyzwyczaić, zawsze ze mną przegrywasz. - zaśmiał się Karim
• przyniosłam wam desery, zjedzcie. Idę spać, jutro od rana wyruszam na kijki. Muszę mieć talię jak Laurencja. - zaśmiała się – w kuchni przyszykowałam wam porcje na jutro. Nie jedzcie tego w nocy, tylko jutro na obiad. Dobranoc misie.
• Dobranoc – powiedzieli chórem. Cristiano, Sergio, Pepe i Karim z Fabio na czele poszli po desery, zostałam z Marcelo na kanapie.
• Podoba ci się – spytał cicho
• kto? Cristiano?
• Nie. Karim.
• Co?
• no bo rozmawialiście ze sobą, potem graliście razem.
• Sam mówiłeś by go wybrać.
• Wiesz, on jest kobieciarzem, podobno miał kiedyś jakąś dziewczynę, potem przyszedł do naszego klubu i zaczęło mu odwalać.
• Co z tą dziewczyną.
• Rozstali się w prawdzie bez podstaw, tak słyszałem. Ale mówił to jego najlepszy przyjaciel. Ciągle ma nadzieję, że jeszcze będą razem, zawsze zagaduje do dziewczyn z Polski.
• Te gołąbki, będziecie to jeść?
• Nawet na to Fabio nie patrz! - krzyknął Marcelo, pociągnął mnie za rękę w stronę stołu. Cristiano, Pepe i Sergio prawie skończyli i oglądali jakiś program, Karim siedział z połowie zjedzonym deserem tępo patrząc w telefon, nie reagując na żadne bodźce z zewnątrz. Fabio siedział przed pustym kielichem, a Marcelo pałaszował swój deser.
• Chcesz zjeść jeszcze jeden? - spytałam
• co? jak jeszcze jeden?
• Nie będę jeść, jak chcesz to zjedz mój.
• Na pewno?
• Tak, proszę – podałam chłopakowi pucharek, uśmiechnął się i zaczął jeść drugi deser. Spojrzałam na telefon Francuza, przeglądał zdjęcia. Na imprezie, w domu, na jakimś spacerze i hotelu. - bardzo ładna – szepnęłam
• co? kto? Ja?
• Nie dziewczyna na zdjęciach.
• Ach tak. - schował telefon do kieszeni.
• Przeprasza...
• nie masz za co. - uśmiechnął się
• Karim, jadę z tobą – powiedział Sergio
• spoko.
• Nie piłeś?
• Nie. Ciebie też zabrać? - spytał
• nie, mieszkam niedaleko. Dzięki
• odprowadzę cię – odezwał się w końcu Cristiano.
• Widzisz, przegrany mnie odprowadzi – szepnęłam by nie dosłyszał, zaśmiali się tylko Marcelo i Karim
• z czego się śmiejecie? Ze mnie?
• Skąd, nie śmielibyśmy! - powiedziałam
• a ty Fabio? Jak jedziesz ze mną?
• Nie, przyjechałem i nie piłem, tylko ktoś będzie musiał wyjechać za mnie, bo nie umiem.
• Ja to zrobię – zaproponował Marcelo
• NIE! - krzyknęli jednocześnie
• dlaczego? - spytałam zaskoczona ich reakcją
• Kiedyś jak na parkingu – zaczął Pepe
• Nawet o tym nie myśl, by o tym mówić. - powiedział Marcelo
• dlaczego to bardzo zabawna historia, pomijając fakt... - powiedział Sergio
• nie mów!
• Dlaczego – spytał Karim
• no właśnie dlaczego? - spytałam
• obrażę się – powiedział
• na mnie się obrazisz? - spytałam gładząc włosy Brazylijczyka
• na ciebie nigdy!
• To mogą mi opowiedzieć tą historię?
• Nie ma mowy!
• Marcelo, to może zgodzisz się pod warunkiem, że cię nakarmię?
• Serio? - spytał radośnie
• Pewnie.
• Słyszycie? Lulcia mnie nakarmi.
• Jak z przedszkolakiem. - mruknął Cristiano
• przynajmniej się pośmiejesz. - odparłam wsadzając łyżeczkę do ust Brazylijczyka. - to kto opowie?
• Mów Pepe – mruknął Cris
• jakiś czas temu nasz zespołowy kolega Mesut zwichnął kostkę na treningu, a chciał przestawić samochód w cień, bo coś miał w środku i nie chciał by się przegrzało. A, że nikogo nie było w szatni prócz Marcelo, to Marcelo poszedł przestawić to auto. I jak przestawiał to obił kilka aut.
• Kilka to znaczy ile?
• Moje – powiedział Karim
• i moje – powiedział Sergio
• moje też – mruknął Cristiano – i jeszcze Kaki, Ikera i Samiego
• jak to zrobiłeś? - zaśmiałam się
• nie wiem.
• Zawiązałeś oczy opaską i kierowałeś na czuja? - wszyscy prócz Marcelo się śmiali
• Bardzo śmieszne. - mruknął, rozmawialiśmy w grupie do północy, panowie się rozjechali do domów, wcześniej Pepe wycofał auto Fabio. Zostałam sama z Cristiano, siedzieliśmy na kanapie z herbatą, rozmawialiśmy na każdy możliwy temat.
• Odprowadzisz mnie?
• Tak, pewnie. - odparł szybko, wróciliśmy do kuchni zabierając puste kubki. - ubierz to. - podał mi swoją bluzę
• ale po co?
• Jest chłodno na zewnątrz. - odparł, ubrałam jego bluzę i wyszliśmy z domu, szliśmy drogą nie odzywając się do siebie.
• Cristiano?
• Tak?
• Pójdziemy nad zalew? - spytałam cicho
• a chcesz? - pokiwałam twierdząco głową, udaliśmy się nad zalew, chciałam usiąść na kamieniu jak zawsze, ale Cristiano chwycił mnie za rękę i powstrzymał od tego. Spojrzałam na niego pytająco. - przeziębisz się – mruknął i usiadł na jednym z kamieni.
• Dobrze, a co ze mną?
• Jeśli chcesz możesz usiąść mi na kolanach. - mruknął, chwilę się wahałam, ale co mi tam. Usiadłam. - nie jest ci zimno?
• Nie, jest dobrze. - minęła chwila ciszy – Cristiano?
• Tak Lulka?
• Czym ty się właściwie zajmujesz?
• Jestem...sportowcem – mruknął
• powiesz mi coś o sobie? Konkretniej.
• No dobrze. Nazywam się Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro, moja mama ma na imię Dolores, mój tata nie żyje, mam 27 lat, jestem piłkarzem, gram w Realu Madryt jako napastnik, jestem Portugalczykiem, mam dwa psy i to chyba wszystko.
• Prze...
• nie przepraszaj, mój tata zmarł jak miałem 18lat.
• Lubisz mnie?
• Tak, a czemu pytasz? Jeśli ci chodzi o tą rywalizację w czasie gry, to ja po prostu lubię wygrywać....Bardzo cię lubię, jesteś....jesteś inna, wyjątkowa.

Weny nadal brak, ale już jest trochę lepiej upał na mnie źle działa.
Na poprawę humoru Pepe i jego nowy look:))