Rozdział 3

Dwa dni później

• co to? - zapytałam przyjaciółki
• zeszyt A4 – zaśmiała się
• Widzę, ale po co mi zeszyt w Hiszpanii?
• Żebyś zapisywała wszystkie chwile, które spędziłaś beze mnie.
• Kocham cię Hanula. I mój zeszyt ze Slashem też.
• Dziewczyny! - usłyszałyśmy krzyk z góry – jedziemy!
• JUŻ! - krzyknęłam. Zeszłyśmy na dół, pożegnałam się z Hanią i pojechaliśmy na lotnisko. Godzinę później siedziałam już w skórzanym fotelu. W ręku miałam długopis, którym wystukiwałam rytm „High way to hell”. Otworzyłam zeszyt i zaczęłam pisać.
  
  
  Laurencja Duszyńska, nazywana Lulu. Urodziłam się 7 lipca 1993. Za tydzień kończę 19 lat. 18 lat i 358 dni mieszkałam w Polsce, na obrzeżach Warszawy. Jestem jedynaczką, moja mama Marisa urodziła się w Portugalii i jest aktorką teatralną, tata Grzegorz od dwóch dni jest ambasadorem. Mam przyjaciółkę Hanię i już nie mam chłopaka, z którym byłam rok. Dziś już wiem, że to było zauroczenie, a nie miłość. Łączyła nas tylko miłość do tatuażu, dobrej zabawy.
  Hania - mój mały anioł. Przyjaźnimy się od pierwszej klasy szkoły podstawowej. Jest osobą, która jako jedyna potrafi ochłodzić mój temperament. Zrobimy dla siebie wszystko. Skończyłam szkołę, dokładniej liceum, na profilu mat - fiz. Mimo, że zawsze chciałam założyć kapele rockową. Od 10 lat gram na basie i perkusji.
  Od dziś będę mieszkać w Madrycie. Może wydarzy się tam coś, co zmieni moje życie. Bo jak ono wyglądało do dziś? Może nie jak życie typowej dziewczyny, bo nigdy nie byłam grzeczną, spokojną i poukładaną dziewczyną.
  Kiedy dziewczyny bawiły się lalkami ubrane w sukienki i lakierki, ja z Hanią biegałyśmy po krzakach, chodziłyśmy po drzewach i słuchałyśmy rocka ubrane w podarte spodnie i trampki. Do sukienki też ubierałam tego typu buty. Bo kto mi zabroni? Nikt. Od zawsze zbuntowana. Cała ja, cała Lulu.
  
  
  Madryt
  
  
• Jesteś gotowy? - zapytał mężczyzna
• Tak. Tylko napiję się wody i możemy zaczynać. - uśmiechnął się
• Dobrze. Usiądziesz tu. - wskazał na fotel. - możemy zaczynać? - brunet przytaknął skinieniem głowy. - Urodzony w małej miejscowości Funchal na Maderze. W wieku 25 lat wszedł w panteon światowych legend futbolu. Miliony sprzedanych koszulek Realu Madryt. Pierwszy taki wywiad. Cristiano Ronaldo. Witaj Cristiano, jak się masz.
• Jakoś leci, dzięki. - zaśmiał się
• masz 27 lat, a osiągnąłeś już wszystko co można było osiągnąć.
• Nie zupełnie. Każdego dnia się uczę, próbuję wspinać się co raz wyżej.
• Jak wyglądają twoje treningi?
• Myślę, że jak każdego piłkarza. Praktycznie każdego dnia mamy dwugodzinny trening.
• Ale nie każdy piłkarz, może pochwalić się tak wyrzeźbionym ciałem.
• No nie – zaśmiał się
• jak je wypracowałeś?
• Ćwiczyłem, ćwiczę i będę ćwiczyć. To część mojego życia. Odpowiednia dieta, program treningów, dodatkowo ćwiczę na siłowni, ale to tylko dla siebie.
• Piłka, piłką. Ale masz też życie...
• futbol to całe moje życie.
• A życie, które zaczyna się gdy schodzisz z boiska, ściągasz korki i udajesz się do domu?
• Czas spędzam z rodziną, próbuję każdą wolną chwilę poświęcić najbliższym. Są dla mnie ogromnym wsparciem.
• Wspierają cię przed ważnymi meczami?
• Nie tylko. Brukowce rozpisują się na temat mojego życia, często pisząc brednie wyssane z nie wiadomo czyjego palca.
• A co byś zrobił gdybyś był osobą anonimową?
• Nie wiem. Pewnie to co każdy. Spędziłbym czas z rodziną, bez towarzyszących nam aparatów i błysków fleszy.
• No tak. A co byś robił gdybyś nie był piłkarzem?
• Pewnie coś związanego ze sportem.
• A gdyby sport nie wchodził w grę?
• Jak byłem mały chciałem być strażakiem.
• Kobiety lubią strażaków, przebranych...
• gasiłbym pożary, a nie kobiece pragnienia.
• Zdajesz sobie sprawę, że podobasz się kobietom?
• Naprawdę?
• Nie żartuj! Na pewno zdajesz sobie sprawę, że szaleją za tobą.
• Szaleją, to za dużo powiedziane. Piszczą jak pojawiamy się z Realem na lotniskach lub w innych miejscach.
• Jak myślisz co najbardziej im się w tobie podoba?
• Nie mam pojęcia, jestem normalnym facetem.
• Ale jakbyś miał wybrać?
• Może oczy?
• Tak, kobiety też wybrały oczy, a poza nimi wybrały umięśnione ciało. A tobie co podoba się w kobietach?
• Uśmiech, oczy i lubię kobiece dłonie.
• Dłonie?
• Tak. Małe i delikatne.
• Lubisz dzieci?
• Tak, sam chciałbym mieć co najmniej trójkę.
• Trójkę?
• Tak, coś w tym dziwnego?
• Nie, tylko to dużo pracy. Przy jednym można się zmęczyć, a co dopiero przy trójce
• lubię wyzwania.
• Dziękuję ci za poświęcony czas.
• Cała przyjemność po mojej stronie.
  
  
  Gdzieś w chmurach
  
  
• Tato? - zapytałam
• tak Lulu?
• Co będziemy robić w Madrycie?
• Jak to co? Żyć.
• No wiem, ale masz jakieś plany na najbliższe dni?
• Co masz na myśli? - zapytał odkładając gazetę
• no nie wiem, chociażby szukanie domu.
• dom mamy znaleziony.
• Gdzie?
• W Pozuelo de Alarcón. Mam nadzieję, że ci się spodoba.
• Ja też tatku, ja też. - westchnęłam
• czym się martwisz? - zapytał
• Niczym. - skłamałam
• Lulu. Wiem, że coś cię gryzie. - nie odezwałam się – Nie przejmuj się tym.... jak on tam miał?
• Nie pamiętam.
• Kamil? Konrad? - śmiał się – Karol?
• Taa, Karol. - mruknęłam – położę się spać.
• Za półtorej godziny lądujemy.
• Wystarczy by się wyspać. - ubrałam słuchawki i odpłynęłam w krainę Morfeusza. Śniła mi się podróż do Portugalii, bardzo lubiłam jeździć do dziadków i spędzać tam czas.
• Lulu, wstawaj. Jesteśmy.
• Wylądowaliśmy? - mruknęłam zaspanym głosem.
• Tak kwiatuszku. - odpowiedział tata. Wysiedliśmy z samolotu, wsiedliśmy do dużego samochodu i przemierzaliśmy ulice Madrytu. Myślałam, że już nie dojedziemy na miejsce. Podjechaliśmy pod duży dom z jeszcze większym ogrodem. Wolałabym mieszkać w małym przytulnym mieszkaniu w kamienicy z widokiem na park. No, ale cóż. Obym miała pokój na poddaszu.
• Gdzie jest mój pokój? - zapytałam gdy tylko przekroczyliśmy próg nowego domu.
• Schodami do góry, ostatni po prawej stronie. - wyjaśnił tata. Weszłam po schodach, otworzyłam drzwi. - podoba ci się pokój? - zapytał ojciec, gdy zeszłam na kolację.
• Tak, jest super. - mruknęłam zaglądając do lodówki
• pamiętaliśmy, że zawsze chciałaś mieć okrągłe łóżko – zaśmiała się mama
• co w tym śmiesznego? - zapytałam tatę
• nie wiem. - odparł – nie zjesz z nami?
• Nie. Chciałam porozmawiać z Hanią – odparłam będąc na schodach. Rozsiadłam się na łóżku z talerzem i komputerem.
• Hola hermana! - przywitała się – podoba ci się w Hiszpanii?
• Cześć Hanulka
• co jesz?
• Kanapkę ze wszystkim
• pycha! - zawołała
• pycha, ale moja mama myśli, że jestem w ciąży – zaśmiałam się
• i co jej powiedziałaś?
• Że czekam do ślubu.
• Z dzieckiem czy z bzykankiem?
• Interpretuj jak chcesz.
• A starzy uwierzyli?
• Ona tak, tata się tylko zaśmiał się pod nosem.
• A jak twój pokój?
• Mam okrągłe łóżko – zaśpiewałam
• żartujesz?
• Jestem całkowicie poważna
• poznałaś jakiegoś przystojnego Hiszpana?
• No co ty! Widziałam tylko lotnisko, autostradę, kuchnię i swój pokój.
• Szkoda – mruknęła
• wcale nie! - oburzyłam się – mam dość facetów. Zresztą od poniedziałku idę do szkoły – mruknęłam
• ty? do szkoły? Po co?
• A po to, by nauczyć się hiszpańskiego. W końcu muszę dogadać się z gorącymi hiszpańskimi ciachami.
• Przed chwilą mówi,łaś, że masz dość facetów.
• No właśnie! Facetów, ale nie gorących Hiszpanów
• a Hiszpanie to nie faceci?
• No tak, ale mogę przymknąć na to oko.
• Jesteś niemożliwa.
• Taką mnie kochasz.
• Tak. Wariatka. A przy okazji mi też mogłabyś poderwać jakieś ciacho.
• Za tę wariatkę?
• Oj, żartowałam, a zresztą mam Tadka.
• Hania?
• No co?
• Tęsknię za tobą – mruknęłam
• niedługo będziemy razem.
• Obiecujesz? - zapytałam szeptem
• obiecuję – odpowiedziała, pokazując tatuaż na nadgarstku.
• To dobrze, bo inaczej urwę ci głowę. - zaśmiałam się
• dobra, dobra. Głowa, głową, ale muszę już kończyć.
• Umówiłaś się z Tadkiem?
• Taaa, to już 4 lata, jak jesteśmy razem.
• Z tego co wiem, to dom jest pusty, a moje zapasowe klucze są u ciebie...
• żartujesz?
• Więc jeśli chcesz szaleć, to nie w mojej sypialni.
• Lulu!
• No co? Nie pozwolę na to by moja przyjaciółka cudzołożyła w moim łóżku. Co to, to nie.
• Będziemy.......rozmawiać
• porozmawiać możecie w Mc'Donaldzie
• Lulu – pogroziła palcem
• no co? Masz chatę wolną, korzystaj!
• Wiesz co? Idź spać, bo jesteś zmęczona po podróży
• korzystaj, póki jesteś młoda, zgrabna i nie pomarszczona.
• Podróże ci nie służą.
• Dzięki, dopiero 19.
• 19?!
• no ta, a co?
• Na 20 jestem umówiona! Muszę kończyć! Pa!!
• pa – odpowiedziałam. Zamknęłam komputer i zaczęłam rozpakowywać swoje rzeczy. Po drugiej walizce miałam dość. Ubrałam bluzę, trampki i ulotniłam się z domu. Nie znałam ani okolicy, ani hiszpańskiego, mimo to szłam przed siebie. Mijałam domy, każdy zrobiony na wypasie, jeden to miał nawet ogród na dachu. Na podjazdach sportowe samochody. Wklepałam w telefonie nazwę dzielnicy. Biznesmeni, aktorzy, piłkarze – zajebiste towarzystwo – powiedziałam ironicznie; nogi zaprowadziły mnie nad jakiś staw czy jeziorko. Usiadłam na jednym z kamieni i wpatrywałam się w wodę poczułam czyjąś dłoń na ramieniu, z początku się wystraszyłam, ale nie chciałam po sobie tego pokazać.
• Sorry, nie znam hiszpańskiego – odparłam wciąż patrząc przed siebie
• ale ja znam angielski. Mogę się przysiąść? - skąd znam ten głos? Mogłabym przysiąść, że już go gdzieś słyszałam.
• Tak, pewnie siadaj. - odparłam bez emocji
• dzięki. Co tu robisz?
• Siedzę, oddycham, odpowiadam na twoje pytania – zaśmiał się – z czego się śmiejesz?
• Przepraszam, co robisz w Madrycie? - sprecyzował pytanie
• od dziś mieszkam.
• Nie jesteś szczęśliwa z tego powodu?
• Czy ja wiem....
• chłopak?
• On? nie, nawet się cieszę, że tam został.
• A gdzie został?
• W Polsce.
• Byłem w Polsce, pewnie tęsknisz za ojczyzną.
• W sumie to nie, bo niedługo przyjeżdża tu moja najlepsza przyjaciółka, a ty? Tęsknisz? Czy jesteś stąd?
• Sporo czasu minęło, od kiedy wyprowadziłem się z domu.
• Ile miałeś lat?
• Osiem.
• Zdążyłeś się przyzwyczaić.
• Tak, chociaż początek był trudny.
• To logiczne, byłeś dzieckiem.
• Sam, w dużym mieście. Przeprowadzka z małej wioski do Lizbony. Wielka przygoda.
• Moi dziadkowie są z Lizbony.
• Jesteś z Portugalii, czy z Polski?
• Moja mama jest Portugalką, a tata Polakiem. Jak byłam młodsza co roku spędzaliśmy wakacje w Portugalii. Jednego razu, jak miałam osiem lat poszłam na stadion Porko, Porok...
• Porto?
• O właśnie - klasnęłam w dłonie
• i co było dalej?
• Oni grali w piłkę, a ja poszłam się przejść i usiadłam na jakiś schodach i słuchałam muzyki. Poznałam wtedy jakiegoś gościa, odprowadził mnie do domu, a potem kuzyni się śmiali, że znalazłam narzeczonego.
• Biedna Lulu – zaśmiał się, a mnie zatkało. Skąd obcy mi facet zna moje imię? Wtedy po raz pierwszy spojrzałam na niego. Wpatrywały się we mnie duże brązowe oczy. - nie poznajesz mnie?
• A powinnam?
• To ja cię wtedy odprowadziłem. Z początku cię nie poznałem, w końcu minęło trochę i nie masz już ośmiu lat, ale kiedy opowiedziałaś tą historię wiedziałem, że to ty. W końcu drugiej takiej małej i pyskatej nie spotkałem. Ile lat minęło
• dużo
• a dokładniej?
• 11 lat
• postarzałaś się, ale charakterek ci się nie zmienił.
• Pozwolisz, że nie skomentuję, chociaż sarkazm sam ciśnie mi się na usta.
• Jak wolisz. Czego słuchasz?
• Muzyki. - posłałam mu uśmiech – Bon Jovi, chcesz? - podałam chłopakowi słuchawki i puściłam muzykę.
• Dałaś miłości złe imię? - zapytał po ściągnięciu słuchawek
• nie słucham tej piosenki tylko z tego powodu.
• Czyli jednak?
• Taaa, nigdy więcej.
• Co nigdy więcej?
• Nigdy więcej się nie zakocham
• dlaczego?
• Po co? Miłość nie ma sensu. - odparłam
• wszystko ma jakiś sens
• kiedyś tak. - mruknęłam
• nadal go kochasz?
• A czy to wywiad?
• Tak pytam. Jeśli nie chcesz odpowiadać
• nie, raczej nie. Byliśmy razem ponad rok.
• Szkoda. - szepnął
• jedyne co szkoda to mojego czasu.
• Jeśli tak uważasz.
• Nie uważam, tylko wiem – wstałam – co jest ze mną nie tak? - brunet zbadał mnie wzrokiem
• wszystko jest w porządku
• czyli jednak, coś jest nie tak!
• Laura, daj spokój.
• Laurencja, nie Laura. - syknęłam
• nie denerwuj się kwiatuszku
• nie mów tak. Wiesz co?
• Nie mam pojęcia. - pokręcił głową
• nie wiem jak masz na imię – usiadłam na kamień
• nie wiesz, czy nie pamiętasz?
• Jedno i drugie – zaśmiał się
• Cristiano.
• Cristiano – powtórzyłam – Ładnie, ale Lulu ładniej
• Jak zawsze miła i szczera
• dziękuję za komplement – ukłoniłam się
• zawsze do usług. - tym razem to on schylił głowę
• wiesz, fajnie się z tobą gada, ale będę się zbierać. - wstałam
• tatko będzie zły?
• Nie, spałam tylko trzy godziny.
• To co robiłaś w czasie kiedy miałaś spać?
• Byłam na imprezie, z byłym już chłopakiem. Skończyliśmy szkołę i trochę przegieliśmy z alkoholem.
• Musisz nauczyć się pić.
• Umiem – oburzyłam się – pamiętaj, że w połowie jestem Polakiem.
• Taa, a Polacy na alkoholu znają się najlepiej. - zaśmiał się
• chcesz się przekonać? - zdziwiłam się
• może kiedyś. W gruncie rzeczy nie piję, ze względu na pracę
• czyli, może do zobaczenia.
• Odprowadzić cię?
• Nie, dam sobie radę – weszłam na drogę i rozejrzałam się. Z której strony przyszłam? Wszystko wygląda tak samo.
• Może jednak? - zaśmiał się
• Jak byś mógł. - mruknęłam
• nie ma problemu.....

Już mam malutką wizję, jak potoczą się dalsze losy bohaterów.
Postanowiłam, że dość często pojawiać się będzie jeden z piłkarzy.
Na razie jest to tajemniaca, ale zawsze jak go widzę,
to uśmiech sam ciśnie mi się na usta.

Widzimy się za tydzień:)) ciao:)