Rozdział 1

11 lat temu

22 czerwiec 2001

• Laurencja! Laurencja, kochanie wstawaj!
• Jeszcze pięć minut, mamo proszę!
• Wstawaj kochanie, spóźnisz się na zakończenie roku szkolnego. - w drzwiach pojawiła się moja mama.
• A świadectwo samo się nie odbierze. - dodał tata – na dodatek, to twoje pierwsze świadectwo.
• Pamiętam. Już wstaję. - mruknęłam przecierając oczy. Zeszłam na dół ubrana w czarną spódniczkę i białą bluzkę, które wcześniej przygotowała mama.
• Dziecko, co to za buty? - zapytała
• trampki – uśmiechnęłam się
• widzę, nawet dziś z nich nie zrezygnujesz? - zaśmiała się, na co zaprzeczyłam głową jedząc bułkę z dżemem malinowym.
• Moje panie gotowe? - zapytał mężczyzna
• tak.
• To chodźcie. - podjechaliśmy pod szkołę, gdzie gromadzili się rodzice i ich pociechy, w dali zauważyłam moją przyjaciółkę Hanię.
• Hania! - krzyknęłam – Hanulka – przytuliłam dziewczynę
• Lulu, to dziś. Nareszcie wakacje! - pisnęła szczęśliwa.
• Tak, tylko że to aż dwa miesiące.
• Aż? aż dwa miesiące? Chyba tylko dwa miesiące!
• Nie będę widzieć mojej przyjaciółki dwa miesiące.
• O kurde, fakt. Ale wyślesz mi kartkę, a ja tobie.
• Hej, spójrz na to z innej strony. Będę miała dwa miesiące na wymyślenie, jak denerwować katechetkę – zaśmiałyśmy się.
• Biedna, bardzo nie lubi Metalliki.
• Taa, Bon Jovi i Black Sabbath też. - dodałam
• No, to że ona słucha Arki Noego, nie znaczy że my też musimy. - zaśmiałyśmy się, zaczęła się uroczystość zakończenia. Rozdali świadectwa, za osiągnięte wyniki dostałam książkę o zespołach rockowych. wszystkie dzieci dostały jakieś bajki, a ja z Hanią "Historię Rocka". Po zakończeniu pożegnałam się Hanią i jej rodzicami. Pojechałam z rodzicami do restauracji poza miastem, gdzie zjedliśmy obiad.
• Lulu – zaczął tata
• Laurencjo – poprawiła go mama
• Wolę Lulu. - zaśmiałam się.
• Mamy dla ciebie niespodziankę, Lulu – dokończył
• Jaką? - zaciekawiłam się
• Za dwa dni wyjeżdżamy do Lizbony.
• Do dziadków?
• Tak, na całe dwa tygodnie – dodała mama. Wróciliśmy do domu, wyciągnęłam walizkę i zaczęłam pakowanie.
  
  
  Lizbona
  
  
• Jeszcze ćwiczysz?
• Tak trenerze, chcę być najlepszy.
• Już jesteś. - zaśmiał się.
• Nie na tyle, ile chcę. Chcę grać w najlepszych klubach, być najlepszym piłkarzem. Dla taty.
• Kocha piłkę?
• Tak, ale bardziej alkohol. - mruknął.
• Najbardziej kocha ciebie – poklepał chłopaka po plecach.
  
  
  Dwa dni później
  
  
  Siedzę w ogrodzie i okropnie się nudzę. Niedługo mają przyjść moi kuzyni.
• Co jest Lulu? - usłyszała
• Marco, Andy! Cześć! - przywitałam się z kuzynostwem. Oboje są ode mnie starsi. Marco ma 16 lat, a Andy 15. Mimo, że sama mam prawie 8 dobrze się dogadujemy. Mówią, że jestem wygadana i zamiast lalek wolę się ubrudzić, dlatego mogą się mną zająć.
• Idziemy na stadion, trochę pokopać. Idziesz z nami?
• Pewnie, lepsze to niż lalki. - pół godziny później przekraczaliśmy bramy jakiegoś ośrodka treningowego. Chłopaki pobiegli na boisko z innymi jak się domyślam z kolegami, a ja poszłam się przejść. Usiadłam na jakiś schodach. Siedziałam i słuchałam piosenek Bon Jovi.
• Hej, coś się stało? - poczułam jak ktoś kładzie rękę na moim ramieniu.
• Co? - zdjęłam słuchawki
• Coś ci się stało?
• Nie, a wyglądam na taką?
• Jesteś wyszczekana jak na swój wiek. - zaśmiał się
• Hau, hau.
• Przepraszam nie chciałem cię urazić. Zgubiłaś się? Czekasz na kogoś?
• Moi kuzyni grają na boisku. A ja czekam tu. - wyjaśniłam
• To chodź, odprowadzę cię tam. - podał mi dłoń, wstałam bez jego pomocy.
• O cholera! Nie ma ich! Czaisz? Ja pierdo... yyyy znaczy kurka wodna. Chyba sobie poszli.
• Nie martw się, odprowadzę cię. - uśmiechnął się. - jak masz na imię?
• Laurencja, ale mówią na mnie Lulu.
• To ulubione kwiaty mojej mamy. Jestem Cristiano.

Pierwsze spotkanie głównych bohaterów, już za nami, teraz zostaje rozwinąć akcje:))
Przepraszam, że krótko i mało ciekawie, ale jakoś musiałam zacząć.
mam nadzieje, że następne rozdziały będą dłuższe i ciekawsze:)
widzimy się za tydzień:))

P.S. jeżeli chcecie być informowane o nowościach,
prosiłabym byście wpisały się w zakładce 'informuj mnie'

Gracias:))