Rozdział 2

29 czerwca 2012


• Laurencja! Wstawaj! Spóźnisz się! - jak zawsze obudził mnie głos mamy. - wstawaj, bo do ciebie przyjdę i sama wyciągnę cię z łóżka!
• O cholera. Karol, wstawaj. Mama tu idzie – szturchnęłam chłopaka.
• Laurencja! Znowu nie możesz się obudzić po imprezie?!
• Nie mamo! Już wstałam!
• To co robisz?
• Nie wiem w co się ubrać! - skłamałam
• Kotku, co się drzesz?
• Karol, wstawaj. - syknęłam do chłopaka
• Wracaj do łóżka.
• Kurwa jego mać. Masz 5 sekund, by wstać!
• Już kotku wstaje.
• I wychodzisz przez okno. - syknęłam, ubrana wychodząc z pokoju. - dzień dobry. - przywitałam się z rodzicami.
• Dzień dobry, Lulu.- przywitał się tata. - zawieść cię do szkoły?
• Nie, Karol przyjedzie. - dzwonek do drzwi – o już jest, pa!
• A buzi na dzień dobry? - zapytał, pocałowałam go przelotnie w policzek – w nocy inaczej całowałaś.
• Bo już cię nigdy nie pocałuję. - zagroziłam chłopakowi palcem
• Dobrze kotku, nie złość się. - pocałował mnie w szyję
• Chodź już, bo nam wyników nie dadzą.
• Dadzą, dadzą. - w przeciągu 10 minut byliśmy pod szkołą. Udaliśmy się do sekretariatu po wyniki matur.
• Aaaa! Zdałam! Karol! Zdałam!
• Super, ja też. - złożyłam namiętny pocałunek na ustach chłopaka.
• To teraz tak się cieszy młodzież ze zdanej matury? - zapytała sekretarka
• Nie, teraz idziemy się napić – zarechotał
• do widzenia – ukłoniłam się i popędziliśmy do auta. - Karolku?
• Co kotku?
• Co teraz będzie?
• No co? Będziemy imprezować ile wlezie. - zaśmiał się
• wiesz, że nie o to mi chodzi.
• A o co? - zdziwił się odpalając papierosa – chcesz?
• Daj. No co będzie z nami?
• Hajtać się nie będę.
• Nie o to chodzi.
• To o co?
• Nie ważne. - mruknęłam
• no, to się nie martw. Twój Karolek zabiera cię na imprezę. Będziemy pić, tańczyć i kochać się do białego rana. - Do domu wróciłam przed 6. położyłam się spać, ale nie dane mi było się wyspać, bo dwie godziny później usłyszałam wołanie rodzicielki.
• Laurencja!
• Kurwa, nieee....
• Laurencja!
• Kobieto boli mnie głowa – mruknęłam do siebie – tak mamo?
• Zejdź, chcemy ci coś powiedzieć! - wyczołgałam się z łóżka, wzięłam zimny prysznic, ubrałam tunikę i zeszłam na dół.
• Co chcieliście mi powiedzieć?
• Dziecko, widać ci pupę. - oburzyła się mama
• bynajmniej jest zgrabna – zaśmiał się tata
• dzięki tato – dołączyłam do niego – więc co chcieliście mi powiedzieć?
• Jedziemy do Hiszpanii – oznajmił tata
• Konkretniej gdzie?
• Madryt. - odpowiedział
• super, a na ile?
• Na zawsze.
• CO? CHYBA ZWARIOWALIŚCIE! NIGDZIE SIĘ STĄD NIE RUSZAM!
• Laurencja! Jak ty się wyrażasz? - podniosła głos
• NORMALNIE!
• Nie to nie jest normalnie – oburzyła się
• A JAK MAM SIĘ WYRAŻAĆ, JAK PIEPRZYCIE MI ŻYCIE? MAM TU WSZYSTKO! - krzyczałam
• Kochanie, zostałem ambasadorem Polski. Rozumiem, że jest ci ciężko.
• Nie, nie rozumiesz! Pierdole to – pobiegłam do swego pokoju. Ubrałam krótkie spodenki, trampki i koszulkę z KISS. Wzięłam torebkę i wybiegłam z domu. Pobiegłam do domu Karola. Tak jak zawsze, pierw przywitałam się z jego mamą. Poszłam do niego do pokoju, a co tam zastałam? Tak, Karola, ale za mną pojawiła się jakaś lafirynda i to w samym ręczniku! Wyglądała jakby zasnęła w solarium, wargi miała napompowane botoksem.
• KAROL! - syknęłam
• Co tu robisz?
• Przyszłam złamać ci nos – syknęłam – co ta kurwa tu robi?
• Lulu, ona tylko prysznic przyszła wziąć
• Nie rób ze mnie idiotki.
• Pysiu, mówiłeś co innego jak robiłam ci dobrze
• No z takim pontonem zamiast warg, to się nie dziwię. - zadrwiłam
• Na pewno robię lody lepiej od ciebie.
• Mała poprawka. Ja nie zniżam się to twego poziomu. To, że chcesz by o tobie mówili lodziara, to obciągaj dalej. Życzę powodzenia w branży cukierniczej. - powiedziałam z ironią – chciałam ci powiedzieć, że wyjeżdżam do Hiszpanii, na zawsze.
• Kicia, co ty mówisz? Ona była błędem.
• Czyli nie przyszła wziąć prysznicu?
• Kocham cię – mruknął
• Wsadź sobie tą miłość, głęboko w dupę, kochanie.
• Moja miłość nosi twoje imię.
• Dałeś miłości złe imię. Do widzenia pani, znaczy żegnam panią, miło było poznać. Szkoda, że pani syn okazał się chujem. Wyjeżdżam do Hiszpanii, wyślę pani kartkę, a pani życzę powodzenia z tym idiotą. Do widzenia. - wyszłam. Poczułam się wolna, ale również zrobiło mi się przykro. Pobiegłam do Hani.
• Cześć Lulu, co się dzieje? Nigdy nie przychodzisz o tej porze.
• Hanulka, ten kiep mnie zdradził – wyłkałam, wtulona w jej brzuch
• co zrobiłaś?
• Zostawiłam go. - podniosłam się i wytarłam łzy
• To dobrze.
• Tak, ale jest coś gorszego.
• Tylko nie mów, że zaciążyłaś?
• Nie. Wyjeżdżam do Hiszpanii.
• To się ciesz. - zaśmiała się
• Na zawsze, Hanula na zawsze!
• Nie pierdol!
• Tata jest, będzie szefem, ambasadorem czy czymś tam w Polskiej Ambasadzie w Madrycie.
• Nie płacz, Lulu, będziemy tam razem!
• Jak? JAK RAZEM?
• Bo ja, dostałam się do tej szkoły, o której ci mówiłam.
• ŻARUJESZ?
• No nie, ja będę studiować sztukę, a Tadek literaturę hiszpańską.
• To nie będę sama?
• Nigdy. Rok szkolny zaczyna się w październiku, ale będziemy tak już we połowie lipca. Chcemy znaleźć pracę, bo to tylko stypendium.
• Kocham cię Hanula.
• Ja ciebie też Lulu. - dałyśmy sobie buziaka, po czym wybuchnęłyśmy śmiechem.
• Kiedy wyjeżdżacie?
• Nie wiem. Muszę wracać do domu.
• Idę z tobą, jeś...
• Pewnie, że chcę! - udałyśmy się do mojego domu, w środku nie było nikogo. - chodź na dach. - mruknęłam
• Chcesz zajarać? - zapytała
• noo... muszę się odstresować. Czekoladowe papierosy. Pycha – zaśmiałam się – o wracają, zobacz – wskazałam na samochód parkujący na podjeździe.
• Idź do nich i powiedz co zadecydowałaś.
• Masz rację. Zaraz wracam.- mruknęłam. Zeszłam na dół.
• Laurencja, kochanie – zaczęła mama
• kiedy wyjeżdżamy? - przerwałam
• za dwa dni. - odparł tata – a co z Karolem?
• Chłopcy przychodzą i odchodzą. - powiedziałam teatralnie.
• Mądra dziewczynka – wyszeptał tata
  
  

No to lecimy do Madrytu:))
widzimy sie za tydzień 17.04